węgiel zamiast pióra

Rzewne pożegnania, a prolongata
odroczyłem serce do następnego lata
mamy jesień,  a z drzewa nie spada
nic, naprawdę niczym czas zatrzymałaś.

Jestem, stoję tu jak drewno
siedzę i tykam innych na łzy
czasami robię też za krzesło
a postaci wokół szuflady
nie obchodzi mój krzyk.

Wyginają twarze jak w koszmarze 
pojęciem subiektywnym jest tu wstyd
dziewczę bawi się kwiatem nad ołtarzem
papier robi za ofiarę, ale nie jest zły. 

Zamiast być ptakiem
wybrano lekki niż;
Żeby nie patrzeć
obnażono pięknym kły;
Chcę być w tym wściekły
ale wilk pragnie wyć!

Tymczasem spalaj się kartko
twój czar już prysł,
Marzę choć widzieć jak patrzą
z czegoś robi się nic.
 

Cześć NN. Wycie wilka odstrasza od "bycia wściekłym"? Dobre. Do przemyślenia. Natura ponad wszystko. 

Nienaturalne jest:

bajecznie, mroczno. Od rzeczywistości, poprzez marzenia, do nierealności. 

To tymczas niczego nie zatrzymuje, nawet, gdy do polecenia należy, sens bytu w marzeniach. Trochę jak "Auto-da-fé" 

Patrzę raczej na ten wiersz bardzo realistycznie, ale w bajecznym przedstawieniu - tak jak chyba najbardziej lubię pisać.

Dlaczego? Bo takie wiersze muszą być błyskotliwe i zapewne łączą w sobie zarówno obrazowość, rytm jak i kawał historii za pomocą przekazu emocjonalnego. Wszystko tutaj jest realne, ale za nierealnością, bo pewne czasy już minęły ;)

Ja nawet i bez serduszek/polubień, jestem z niego ogromnie dumny, a fakt że mogę się nim tutaj podzielić... 

Pozdrawiam serdecznie, lecę spać bo jutro egzaminy :D 

Witaj - jest ciekawie i niech tak zostanie.

                                                                                                                                                                                                                                                                                                           Pozd.

Dziękuję Waldemarze, pozdrawiam serdecznie ;)