Wół i pług

Chytry wół wciąż coś żuł, choć miał pusty żłób.

Róg mu rósł, tak jak hak, rósł mu w przód i wspak.

Drugi zaś chrupnął wpół, kiedy hulnął w bój.

Żubr go zbódł gdy wśród pól raz w histerię wpadł.

Gdy róg trzasł huk się wdarł w orzechowy sad.

Skrzesał wół resztkę tchu, sam się w sobie wzmógł,

ruszył w bój, żubr jak stół, z nóg bez ducha padł.

Zbiegł się w krąg z pól i łąk ludzi duży tłum.

Żubrem, co rzucił bór dla gumiennych pól,

żywił się wsiowy lud przez tygodnie trzy,

a nasz wół żuchwą żuł i na wszystko pluł.

Przez dni trzy w bajce żył, bohaterem był.

Krótki czas trwał ten sen, wnet się zmienił trend,

wrócił jak pusty żłób, chłopski, hardy krzyk

i w grze nerw  mijał mu znów w oborze dzień.

Chwały czar, pośród mar, tak jak bańka prysł.

Wkrótce też został znów zaprzężony w pług.

Syty chłop, orząc grunt, do utraty tchu,

batem żrąc skórę mu, spłacał sknerze dług,

za to że chytry wół żal do żubra czuł,

o to że zeżre znów snopy żyta dwa.

Fuknął więc i chciał biec, żeby zboża strzec.

Dziki zwierz jednak też już w histerię wpadł.

A ja tu, chcesz czy nie, tak zakończę wiersz:

Rób jak chcesz, ale wierz, że Twym druhem jest

nie ten co wiąże snop, lecz ten, z którym żresz.

Czy już wiesz, że w ten wiersz wkradł się drobny byk?

Jeśli już widzisz go, gratuluję Ci.

Wiem, że znacznie odstają, bo po prostu zabrakło mi już pomysłu jak je utrzymać w konwencji. Myślę, że jeszcze je zmienię, jak mnie natchnie :).

Dzięki za sugestię i życzliwość.

Pozdrawiam :)

nie ma za co (ten "gul", to oczywiście taki "żarcik" ;))

Oczywiście :)))

Pozdro :)