Chcę

Zapłakałem, i chcę wierzyć, że zostało

mi wybaczone. Lecz pod którą skorupą

egoizmu pogrzebany omijałem

wtedy tę kałużę , w Centrum, przy Rotundzie,

tym, którego nie mogę cofnąć, wieczorem,

kiedy rzucany drgawkami człowiek rękę

wyciągał do mnie z wiarą, że mu pomogę

wstać, a ja wówczas dłonie miałem zamknięte,

podobne cegłom na mur brata mojego,

i twardniejące jak zaprawa niewiary,

że człowiek nie jest gówno warty, dlaczego

odwróciłem się po chwili by zobaczyć

że ktoś inny mu pomaga, ktoś czujniejszy,

wrażliwszy i lepszy ode mnie, i – dobrze -

pomyślałem wtedy, znowu mogłem spieszyć

dalej a głębiej pogrzebany być w sobie.

Chcąc wierzyć, że mi wybaczone, dziś płaczę,

widząc siebie twardym, jesiennym wieczorem -

- jak się toczę. Dłonie mam nieprzemakalne,

śliskie wciąż od tamtego deszczu – i dobrze.

Mimo wszystko spoko człek z PL-a, urzekł mnie swoją spowiedzią 

@Lahaj Dzięki.

@Kot Dziękuję, pozdrawiam.