Martwy

Obudziłem się martwy

To powód, przez który nie obudzę się z martwych
Bo kto umarł za życia, po śmierci nagle nie stanie się żywym 

Powstałem z piachu i popiołu 
By zaraz po chwili usiąść z powrotem
Przypominając sobie, że przecież
martwi są piachem i popiołem 
A ponadto nie wypada im chodzić 

Mogę zatem tylko legnąć znowu na moim łożu śmierci 
I patrząc w sufit, przeleżeć cały kolejny dzień 
By w nocy i tak nie zmrużyć oka
Bo przecież martwi nie śpią 
A na sen wieczny jestem zbyt żywy 

@Wolnostylowy165

Podoba mi się jak nie wiem co

pozniej tez jest Ok wyrzuciłbym słowo nagle.

To chyba regionalizm 

jest w tym wierszu jakaś tragifarsa zamierzona czy nie, szczególnie mi się podoba.

@Lahaj "Nagle" jest tu celowe, więc je zostawię, ale dzięki za sugestię. Co do "legnąć się" po prostu niepotrzebne jest tu "się". Myślę, że będzie brzmiało lepiej, jeśli się go pozbędę. 

Cieszę się, że się podoba i pozdrawiam :)

Podoba mi się, czytam jako opis depresji.

Ooo tak tez można! Jest tez jakas kafkowska przyducha 

Na prośbę autora przeniesione do gotowych.

Wróciłem do tego wiersza, i dalej mi się podoba, fajne w nim jest to, że opisujesz jakiś ciężki stan, ale w jakiś sposób to rozładowujesz, przez to nie jest ciężkie i patetyczne w czytaniu. Pisane z luzem w porcie, taki dramat jakby bez dramatu, jak wiercenie sobie dziury w brzuchu z uśmiechem na ustach, ot tak po prostu.