Postradaliśmy zmysły

sprawny

wzrok ocieplony watą szklaną

nie będzie już widział wyraźniej

przenikliwie zwrotny

obijając się we mgle lęków

wraca wsysając otoczenie

do czarnej dziury źrenic

słuch nie będzie bardziej posłuszny

mieląc ślimakami tony dźwięków

plotki nie będą już głośniejsze

pozwalając nam jeszcze słyszeć myśli

dotyk nie będzie mocniej dotkliwy

brudnymi łapami głaszcząc

nerw społeczeństwa

węch nie będzie tak dokładnie

wywęszony będziesz czuł

tylko siebie z ręką w nocniku

smak nie będzie tak smacznie głodny

tak cierpliwie czekać przestanie

zniesmaczony naszym obżarstwem

przeczucie to szósty zmysł

najbardziej czułe z uczuć

zwłaszcza kiedy pieszczą to

głuchoniemi niewidomi i sparaliżowani

wtedy

niepełnosprawny

wzrok wnikliwie tnie mgłę

w źrenicy otoczenia

nie będzie już bardziej obojętny

jak teraz

słyszy każdy cień

omijając przeszkody

słuch widzi ślimaki dźwięków

pęknięte skorupy wirują

w ruchu zdradliwego powietrza

dotyk nie będzie już bardziej ciężki

wspaniały w dotyku

smak nie będzie bardziej syty

węch nie nakarmi zdrowych

zapachem szerszym niż

my sami za sobą ciągniemy

z ręką w nocniku który jak się wypełnia

wymieniają nam na pusty

osoby dotknięte chorobą

to wyrocznie – nasze uśpione koszmary

kiedyś mogą nas zaskoczyć

a nasz piękny uśmiech

nie będzie już mógł być

bardziej wypaczony jak teraz

boleśnie prawdziwy

stęskniony za zwyczajną radością

której nie doceniamy jako ludzie

bez defektów

Pięknie napisane, smutne to życie i bez poczucia prawdziwego szczęścia, wszystko szarzeje, aż w końcu blaknie jak wspomienie. Niektórym wystarczy w tych sztucznych czasach, sztuczne szczęście na szczęście są ludzie co są po prostu szczęśliwi, bo wiedzą, że szczęście spada jednak z Nieba :)