Teatr Cieni

Wciąż się
Mijam 
Z iskrą 
Światła w
Twych oczach
Gram główną
Rolę
W tym całym
Teatrze cieni 
I chociaż 
Patrzysz 
Na mnie
Jak na efekt
Światła
To chyba
Zawsze
Będę tym
Zobojętnieniem
Chciałam coś 
Więcej czuć
Niż kłucie
Lalki voodoo
Lecz zapomniałam
Że gram rolę
Marionetki
Zakneblowali moje 
Usta
Mówiąc wykrzycz
Gdy się 
Nie godzisz
Kiedy chcesz 
Wyrazić sprzeciw
Tyle przepraszam
Będzie warte
Co odpuszczam 
Bez słów 
Się gniewam
A potem
Bez słów
Wybaczam
Nie zapominam
Że powinnam
Cię pamiętać
Wspomnienia
Każą znowu 
Nam
Do siebie 
Wracać
Mniej warte złoto
Kiedy już
Je trzymasz 
W dłoniach
A przez to
Skarby
Uciekają Ci
Przez palce
Tak ciężko patrzeć
Gdy uczucie
Delikatne
Zamienia się
W tak nieustanną
Dla nas
Walkę

Ładnie 

Jest na gorąco, jest dobrze. 

Dobre wprowadzenie.

I coś w miarę dobrego pod koniec :)

Ale reszta... Jedyna - przykro mi, ale czytałam już lepsze Twoje wiersze.

Ten zdaje mi się nadpowiedziany i zdecydowanie za mało odkrywczy, prostota broni się w krótkiej formie, w długiej można się za bardzo zapętlić i to właśnie się tutaj wydarzyło. Może jeszcze "efekt światła" jest dosyć ciekawym punktem w tym tekście. Ale reszta mnie niestety nie zachwyca, choć czuję, że piszesz o sprawach istotnych z Twojego punktu widzenia.

Tyle ode mnie na razie, już więcej ostrych przypraw nie będę tu dzisiaj dodawać ;)

Pozdrawiam,

D.

@Deonix_ Cóż, bo to naprawdę ważne dla mnie, pisałam to pod wpływem emocji i ma to tez własny indywidualny przekaz dla mnie, być może to na nim za bardzo się skupiłam dlatego liczę się  z Twoją opinią, dziękuję że zwracasz uwagę też na pozytywy mojej pracy, pozdrawiam również