Nadświadomość (początek)

Zwykły, szary czerwcowy dzień. Jak na tę porę roku dość zimno. Świt nastał szklistą siwizną, niewiele różniąc się przy tym od pomroki, jaka powstaje na niebie po zmierzchu.
Po prostu siwość nocy przekształciła się w siwość dnia. Marita spała głęboko. Jej klatka piersiowa opadała ciężko przy wydechu. Zupełnie jak kłębiące się ołowiane,
poranne chmury spowijające grunt chłodnym, świtowym cieniem. W powietrzu można było odczuć przenikliwą, metaliczną wilgoć.
Szlifowanie szyn kołami wagonów i silniki rozpędzonych motocykli słychać było z daleka, do tego stopnia wyraźnie, że przyprawiało to o dreszcze.
A mimo to Marita spała smacznie zanurzona w lepkim, gęstym od dźwięków powietrzu.
Sprawiała wrażenie upojonej tym soczystym, nasyconym różnymi brzmieniami ośrodkiem. Uśmiechała się. Jej długie, srebrnoblade włosy falowały na rytmicznie wznoszących się piersiach,
a ziemista cera z wolna przybierała mleczny połysk. Niebo się przecierało. Marita z wolna uniosła sklejone, ciężkie powieki. Uśmiech momentalnie zniknął z jej twarzy.
Wokół panowała ciepła, błoga cisza. Słońce zaczęło nieśmiało wyglądać zza stalowych kłębów pary.
Marita przeciągnęła się wyciągając ręce ku górze i mocno wciskając pośladki w materac, po czym wstała z niewłaściwą sobie dotąd energią. Była spóźniona.  

„Kurde! To już pięć po siódmej!” – pomyślała, niezdarnie zmierzając do łazienki. Błyskawicznie umyła zęby i włożyła na siebie wczorajsze ciuchy.
Wzięła torbę i wsunęła na stopy „oględniejszą” parę klapek. Na śniadanie i ułożenie włosów nie było czasu. Lepkim od klapków truchtem zmierzała na przystanek.
Na szczęście autobus przyjechał w samą porę.

Wsiadła i lekko skonfundowana swoim pretensjonalnym wyglądem zajęła miejsce tuż przy drzwiach. Robiło się parno i najwyraźniej miało się na burzę.
Spocona i wciąż jeszcze zmieszana Marita z niepokojem spoglądała w okno. Po szybie rozpędzonego pojazdu spływały cienkie, zielone strużki deszczu.
Ich kolor był o tyle zaskakujący, że wokół panowała betonowa pustynia. Dziewczyna nie wierzyła swoim oczom.
Nagle zrobiło się wokół niej zupełnie pusto, a panująca do tej pory autobusowa duchota przemieniła się w przenikliwe, arktyczne zimno. Wzdrygnęła się.
Skierowała wzrok do przodu, w stronę kierowcy. Ale jego tam nie było. Zobaczyła tylko wolno unoszące się kłęby różowego dymu. Znieruchomiała.

-Cześć! – powiedział do niej pojawiwszy się niespodziewanie wysoki blondyn oparty na tylnej poręczy siedzenia. –Cześć. – odpowiedziała lekko przestraszona. –Skąd się tu wziąłeś?
Przecież przed chwilą nikogo tu nie było….

Chłopak tylko uśmiechnął się serdecznie i zniknął równie szybko, jak się zjawił. Marita przecierała oczy ze zdumienia. Znów była sama.
Zdezorientowana postanowiła wysiąść z autobusu.
Ale nie mogła się ruszyć. Siedziała jak sparaliżowana. Dach i ściany autobusu zaczęły się wykrzywiać, a płynne blachy wciskały się do wnętrza pojazdu odcinając dopływ dziennego światła.
Jej ciało przeszył ostry ból. Zemdlała.

@iwonaroma

Dziękuję :) A już miałam zamiar ten tekst wykasować :)

D.

Nic nie kasuj. Jeśli chodzi o kasowanie to zrobią to za nas - w odpowiednim/nieodpowiednim

(? ;)) czasie. 

Zdrówka :)

 Interesujący kawałek prozy, chwilami tylko odniosłem wrażenie jakby szczegółowość opisu nie pozwoliła rozwinąć się wolności kształtowania przestrzeni, dopowiadywania przez oczy mojej wyobraźni. Jak w zdaniu: "Szlifowanie szyn kołami wagonów i silniki rozpędzonych motocykli słychać było z daleka, do tego stopnia wyraźnie, że przyprawiało to o dreszcze." Sądzę, że gdyby zdanie skończyło się na "z daleka",  automatycznie poczułbym dreszcz lub jakieś inne doznanie związane z opisanymi dźwiękami. Ale to tylko moje zdanie - amatora lubiącego uczyć się poprzez dialog i polemikę. W związku z tym mam też pytanie, bo nie potrafię dociec:  z jakim rodzajem narracji mamy tutaj do czynienia ? Narrator wszystkowiedzący, narrator świadek, czy może jeszcze inny ? Może właśnie robię z siebie nieuka, ale jak powiadają: " Lepiej zapytać i być idiotą przez 5 minut, niż nie zapytać i być idiotą przez całe życie"

Poza tym ciekaw jestem dalszego ciągu:)

I jeszcze jedno:

Albo mam déjà vu, albo ostatnio przeczytałem gdzieś podobne sformułowanie (nie pamiętam tylko czy była tam siwość, szarośc czy ciemność). Jestem w trakcie czytania "Lodu" Dukaja i coś mi mówi, że to właśnie tam, ale nie mogę  znaleźć tego fragmentu, który potwierdziłby moje przypuszczenie:))))

Pozdrawiam :)

Jakbyś mi w myślach czytała, bo o "kasacji" przemknęła mi w kontekście literackim podobna projekcja

Dzięki, zdrówka również, 

D. 

wzuć = włożyć na nogi 

wzuła „oględniejszą” parę klapek 

Pozdro.

Cholewka, no wywaliło mnie, a taką miałam ładną odpowiedź

Dzięki bardzo za zwrócenie uwagi na "naddźwiękowość", pomyślę. 

Narracja albo ta pierwsza, o której piszesz, albo jakaś forma pośrednia, ja jestem dość trudna do sklasyfikowania

A początkowa "siwucha"...no cóż, świadoma zrzynka to to nie była, co najwyżej przypadek

Dziękuję i pozdrawiam pięknie, 

D.

@8fun

Poprawiłam, ale trochę inaczej, mam nadzieję, że nie ma więcej błędów. 

Dzięki. 

Pozdro, 

D. 

i bardzo dobrze, że się pozbyłaś słowa "wzuć" :)

"Ale" na początku zdania niefajne

chyba brakuje przecinka

ps. Nie ma reguły, która zabraniałaby użycia spójnika na początku zdania. 

Nadspójnikowcem jestem, niestety. I lubię zaczynać od "ale". Ale przecinek dostawię. 

Sorry za hiperprecyzję, w prozie ją lubię, w wierszach zostawiam niekiedy przestrzenie

Powietrze jest ośrodkiem, tak jak np. woda. Miejscem, w którym rozchodzą się fale (tutaj akurat mechaniczne). 

Dzień pochmurny, to dla mnie akurat żadna innowacja, nawet w czerwcu, poza tym bohaterka nie miała w planach nic szczególnego. 

Dzięki za zastrzymanie się pod tekstem, 

pozdrawiam, 

D. 

@Pia

P. S. 

Ale nad Twoimi uwagami oczywiście pomyślę

Czytając te nasze komentarze (brak przecinka itp.) Zastanawiam się jak to możliwe, że teksty z błędami (takimi jak poniżej) są drukowane, nagradzane, czy nikt tego nie czyta przed drukiem?

Najlepszej Powieści Roku 2016 2017 2018 2019

Toż Brad to też blondyn, więc ujdzie (?) ;)

Co do lepkości, cóż - można nie lubić :) Chociaż może przy tym szlifie coś niecoś powinnam osuszyć ;p

Cieszę się, że lubisz precyzję w prozie i "jest dobrze" :)

Dziękuję i pozdrawiam :)

D.

Dlatego czasem odnoszę wrażenie, że publikacje z zakresu literatury (nie mam na myśli tych pochodzących ze specjalistycznych wydawnictw naukowych) są lepsze w formie elektronicznej, niż papierowej. Nie ma to jak wgląd licznych obcych, bezstronnych obserwatorów do tekstu.

Dla mnie jest skończone, sorry

Ośrodki kojarzą mi się fizycznie, a nie społecznie. Ale to może przez to, że z literaturą - nazwijmy to- artystyczną obcuję w zasadzie tylko tu