W stajence/ Cisza na plebanii

1)

Ksiądz proboszcz już się zbliża

stajenki skrzypią drzwi,

wiatr głos do szeptu zniża,

Dzieciątko Jezus drży

w płomieniu cichej świecy,

który powierzon jest

księżowskiej dłoni pieczy,

ksiądz proboszcz wstrzymał dech.

To światło migotliwe

ożywia wszystko w krąg:

spojrzenia świętobliwe,

uśmiechy, gesty rąk. -

Pogłaskał ksiądz Jezuska

i łza mu spadła rzewna,

że tylko dłonią muska

figurkę małą z drewna.

2)

Zwykła cisza na plebanii,

stary zegar cicho tyka,

w złotym świetle przez kotary

tańczy złoty kurz, i znika.

Przy zegarze obraz wisi,

na nim gwiazda betlejemska

do stajennej wiedzie ciszy,

którą aura pozaziemska

cichym blaskiem opromienia.

A w stajence trzej królowie,

pastuszkowie i bydlęta

pochyleni tkwią w pokłonie

wraz z Maryją i Józefem,

którzy troską rodzicielską

otaczają nagie Dziecię,

dając szatę mu królewską.

Ksiądz Bożydar zasnął błogo,

promyk słońca mu twarz muska,

śni, że idzie prostą drogą

by się zbliżyć do Jezuska.

Odbieram ten wiersz jako metaforę dzieci wykorzystywanych przez księży, mały "Jezusek", zbawia ciągoty zboczeńca.

Prawie się popłakałam przy tym wierszu chociaż, podane lekko

Pozdrawiam

@Alicja Kruczewska Dziękuję Alicjo za ciekawą interpretację. Pozdrawiam.

Dobry, zjadliwy tekst. 

@light_2019 Dzięki Light, pozdrawiam.

@Kot No chyba troszczyli się o swoje dziecko... Dzięki.

@Kot Albowiem to dziecię królewskie, więc pewna oficjalność jest chyba na miejscu. Dzięki.