Alternacja

przeszłości nie da się odmienić
według mnie
myśli coraz bardziej jaskrawe
wyczuwały więź
z kimś innym
 

spadała ze mnie poza
coraz wyraźniej odczuwałem
nieznane dotąd przywiązanie
do tego co było

wysuwałem się wolniutko
poza cień
światło odbijało ciemność
jak groteskowe lustro

nie słyszałem szeptu
tysiąca słów
tylko głos jeden
żaden inny

nie chciałem z nim walczyć
był tym co miałem
 

Trochę lanie wody, wolałbym krócej, dosadniej. Lepiej byłoby bez tego cienia i lustra bo to bardzo organy motyw. 

Szepty i tysiące słów też niczym nie zaskakują. Coś drgnęło w puencie ale to zbyt mało. Poczekam na inne twoje wiersze. 

Dla mnie to jakby uzdrawianie historii (przeszłości) własnego życia, a zarazem zawartego w niej samego siebie - poprzez zaprzestanie walki z nimi i odnajdywanie czy odbudowywanie ich całości, ich jednego, jedynego głosu, który powstaje, gdy zobaczy i dopuści się wszystko, gdy odczuje się ciagłość narastajacej od urodzenia tożsamości...

To zaprzestanie walki, to chyba akt dojrzałej miłości...

Dziękuje Ci za ten wiersz :) Pozdrawiam

dziękuję Duszko za komentarz. Nie chodzi o miłość, ale  pozycję jaką trzeba zając w życiu.Pozdrawiam

@Wojciech Bieluń -Targosz powrót do przeszłości, do osób, których miejsce zastąpili przypadkowi nam ludzie. Dla mnie jest to powrót do miłości z dawnych lat. Dziękuję, uruchomiłes wyobraźnię

Dziękuję za komentarz. Pozdrawiam