Czarna Smuga

Czarna Smuga

Śmierć też trzeba pokochać.
To nie choroba, lecz ktoś, kto uśmierza ból i gorycz naszego istnienia.
Pozwala uwolnić się z kajdan doczesnego życia.
Umożliwia nam wziąć głębszy wdech przed końcem.

Jest straszna dla wielu,
ale nie dla wszystkich.
Czemu miesza się z niepotrzebnym lękiem ?
Jesteś więc miniesz.

To nie ja rzucam na nią tę dobrą barwę jasnej czerni.
Lecz ona sama przybiera postać tą, którą chce.
To pomaga jej zrobić dobrą niespodziankę.
Która wyskakuje z pudełka jak czarna smuga.

Straszny wiersz. Naprawdę, straszny.

A postawa podmiotu w moim odczuciu bardzo niebezpieczna.

Z jednej strony żal mi Peela, bo nie dostrzega on w życiu żadnych plusów,  nie zwraca uwagi na radości, sukcesy, spełnienia, mniejsze i większe przyjemności, jakie go spotkały lub spotkać mogą, widzi tylko "ból i gorycz".

A z drugiej...

Ja nie podzielam tej postawy. Przeraża mnie ten brak szacunku do życia połączony z uwzniośleniem roli śmierci,

ukazaniem jej jako "tej dobrej". Nie uważam, że śmierć jest zmieszana z niepotrzebnym lękiem, tylko z w pełni zdroworozsądkowym i potrzebnym strachem, który ma na celu uratowanie cennego życia. Bo dla mnie ono ma wartość.

Na razie tyle ode mnie co do treści, być może wywiąże się tu dyskusja,

więc resztę swoich przemyśleń zachowam.

Co do walorów literackich powyższego utworu,

to wg mnie trochę za dużo tu komunałów (zwłaszcza w pierwszej zwrotce)

i nie podoba mi się ten wers:

gramatycznie poprawnie byłoby użyć zaimka wskazującego w bierniku (tę),

składnia uzyskałaby lepszy kształt gdybyś przerzucił go przed słowo "postać", albo całkowicie z niego zrezygnował (bo nie jest on konieczny do zachowania sensu wyrażenia).

Najciekawsza w tym tekście jest dla mnie puenta.

Metaforyczna "czarna smuga" wyskakująca z pudełka brzmi jednocześnie groteskowo i przerażająco,

przenosi czytającego w inną rzeczywistość.

Na razie tyle z mojej strony,

liczę na to, że mój komentarz mimo wszystko nie zapisał się po stronie "bólu i goryczy"

(jeśli Autor jest choćby w części Peelem),

D.

Rozumiem Deonix z punktu widzenia osoby młodej (bądź w miarę młodej), która ma jeszcze dużo do przeżycia- tu. Pewnie optyka osoby starej i ciężko chorej, w permanentnym silnym bólu może wyglądać inaczej.

Z wiersza:  'Jesteś więc miniesz' wg mnie jest to błędnie zapisane- to może rodzić niezrozumienie i niepotrzebny lęk. Wiadomo,  że chodzi o to, że minie zewnętrzność, ubranie  - ale istota - nie.

Może. Ale to pragnienie śmierci jest zdeterminowane przez nieuleczalność choroby

i niemożność uśmierzenia cierpienia tej osoby. Tak prawdę powiedziawszy, to raczej nikt nie chce umierać,

chce ulgi i wyjścia z nieprzyjemnej sytuacji. I jeśli je odnajdzie, potrafi być szczęśliwy.

A przynajmniej ja tak to właśnie widzę. I chyba jednak nie tylko ja, bo wyniki ankiet kierowanych do ludzi w wieku produkcyjnym i tych po 60. r. ż. od lat są takie same - ci pierwsi woleli by umrzeć nagle niż cierpieć na choroby

związane ze starzeniem się (m.in. choroba Parkinsona i Alzheimera),

a ci drudzy - są w stanie zaakceptować niedogodności wynikłe z tych chorób i leczyć się objawowo,

byleby tylko (a może aż ?) żyć :)

Materia zmienia swoją postać, a energia przepływa.

W związku z tym - zbyt wielkich szans na nieistnienie to chyba nie mamy (w cokolwiek wierzymy ) :)

Pozdrawiam,

D.

@Deonix_  :) nie tylko zbyt wielkich,  ale żadnych :) szans na nieistnienie nie mamy... 

Również pozdrawiam 

@Solomon$ podoba mi się. Dyskusyjne jest  to „trzeba pokochać” - kochać to chyba zbyt wiele. Ale pogodzić się z przemijaniem to na pewno wiele ułatwia.