Prolog do znikającego (S.Z)

Oglądałem starość życiową,
jej mądrość i współczesnych,
dobre zaczyny goniące zło,
szepty łające młodość, kwiaty
więdnące przez rozkwity,
życie z wiarą w zasady,
przekrzykiwane krzyki. 

Nie widziałem nic dobrego,
choć oczywiście, brak mi opinii;
z dobra cudzego milczałem,
gdy prostytutką była bogini.

Ja spokojny,cichutki
którego nerwy rozrzucają
wersy, rozsądki, smutki,
ale ty jako ten rogacz anioł,
możesz coś zmienić, znikając.