[...]

leżysz tuż koło mnie
zamykam oczy
i czuję
ciepło twojego oddechu
skierowane dziś w inną niż zwykle stronę

leżysz tuż koło mnie
otwieram oczy
i widzę
jak ty swoje zamykasz
choć słońce jeszcze nie zaszło

leżysz tuż koło mnie
przecieram oczy
i czuję
że łza niepewnie
wychodzi z wiecznego ukrycia

leżysz tuż koło mnie
otwierasz oczy
i widzisz
że została po mnie
poduszka nieco bardziej niż zwykle zgnieciona

siadasz samotnie
przecierasz oczy
i czujesz
jak łzy osamotnione
powoli wychodzą ze wszystkich stron

policzki twe przerażone
słonym deszczem
czerwienieją ze złości
wyrzuciłeś ich parasol

"Leżysz tuż koło mnie" 

dałbym "leżysz tuż obok" lub "leżysz obok" 

"Siadasz samotnie (...) 

Łzy osamotniony" 

Wstajesz

Przecierasz oczy

I czujesz jak łzy osamotnione

Unikasz w ten sposób zbędnego powtórzenia. 

Ja bym sporo skrócił tak aby uniknąć monotonii, o łzach piszesz co najmniej w trzech miejscach. 

Pzdr.

Witaj na portalu.

Widzę że jesteś nową twarzą, ale niestety będę szczera w ocenie, bo interesuje mnie tylko wiersz. 
Znudził mnie Twój tekst. Jak już wspomniał przedmówca jest monotonny i mało emocjonalny. Myślę, że winę za to ponoszą powtórzenia, które ciągną się przez cztery strofy, w których tak naprawdę nic ciekawego się nie dzieje. Niczym nie zaskoczył. Prosty. Kupiłabym tę prostotę, bo często w prostocie siła, ale tutaj nie ma żadnej metaforyki. Mało poetycki tekst. Pozdrawiam.