Przeszli

super,  tak lekko o obojetnosci az kaze sie zatrzymac. Brawo.

To nie obojętność, a odruch obronny organizmu, bombardowanego przez miliony informacyjnych bitów, który ignoruje wszystko to, co go nie dotyczy, W przeciwnym wypadku mózgi by nam się zagotowały, a system nerwowy spalił na łączach:).  

Wiersz, jak zwykle klasa, ale musiałem to napisać  w obronie własnej:). Pozdr. M. 

Natychmiastowe skojarzenie: "Another day in paradise" Phila Collinsa:

Pozdrawiam

P.S. Chodzenie na obcasach nie musi świadczyć o próżni. :)

Witaj -  bardzo przemyślany wiersz - są w nim emocje 

i to lubię.

                                                                                                                  Pozd.

@Czarek Płatak bardzo wonny ten tekst. Wonny :) 

pozdrawiam t.

Dziękuję :) 

Oj, tą uwagą o stylu zrobiłaś mi straszną przyjemność. Co do tego druku to będę chyba musiał w końcu spiąć poślady i zacząć robić coś w tym kierunku. 

Dziękuję za obecność. Ślę uściski :) 

Rozumiem Twój punkt widzenia jednak w tym konkretnym wypadku się z nim nie zgodzę. Odwracanie wzroku od potrzebujących to wybór nie odruch obronny. Oby ludzi go dokonujących było jak najmniej. Z pozdrowieniem! 

Czarku, w Twoim wierszu nie ma potrzebujących, a tylko przypadkowi przechodnie, którzy nie sprawiali wrażenia, że coś z nimi nie tak.  Może zaplamiony krawat był czegoś symbolem, ale ja, jako prosty człowiek, tego nie zauważyłem., 

@Czarek Płatak dając przysłowiową złotówkę potrzebującym, wręczam ja do dłoni.Przestalam wrzucać do kapelusza.Dotykam jej specjalnie.Coraz częściej widzę uśmiech

---------------------

W dużej mierze jest to kasa na wódkę. Spróbuj dać jakieś jedzenie, a nierzadko zostanie wyrzucone. Przerabiałem to. 

@Marek.zak1 taki scenariusz tez jest mozliwy,pozdrawiam

Dzięki Waldku :) 

Przeszła mi ta wonność przez głowę podczas pisania, ale cieszę się, że umiałeś się jej dopatrzeć. Z pozdrowieniem 

Słusznie. Tak wielu przecież brzydzi się dotyku osób żebrzących.. Jesteś wielka wielkością codzienną :) 

Ileż to razy słyszałem takie słowa - "dam mu pieniądze to pójdzie i przepije, albo na narkotyki wyda". Tej pewności nigdy nie mamy. Mamy natomiast taką, że jest to osoba w potrzebie. Możliwe, że alkoholik, czy narkoman, ergo osoba chora, która potrzebuje pomocy, a czasami taka dla nas marna złówka potrafi im przywrócić chwięjącą lub już niemal straconą wiarę w ludzi. 

---------------------------

Nie, więc kupuję pieczywo, kawałek wędliny plus cos tam. Jak jest w potrzebie, chętnie przyjmie, jak nie obrazi się albo wyrzuci, bo nie raz sie z tym spotkałem pod moja Biedronką i gdzie indziej. 

@Czarek Płatak..rozmowa i dotyk, tego nikt nie odrzuci, nie oceniajmy, robmy swoje:-)...pozdrawiam cie serdecznie 

Na ponów - rozumiem Twój punkt widzenia, wielu ma podobnych. Czasami jednak zastanawiam się, że takie patrzenie na sprawę jest często tłumaczeniem się przed samym sobą. Rozmawiam z osobami bezdomnymi, żadnego nie pomijając nie wrzuciwszy przysłowiowej złotówki. Wiem stąd, zresztą nie trudno się tego domyśleć, że choć pokarm to podstawowa potrzeba to tak jak wszyscy inni mają też inne potrzeby. Jak na przykład od czasu do czasu się ogolić. Bułką i pętem kiełbasy tego nie zrobią.... 

Czarku,

Wierz mi, moi bezdomni, czy podobni  w Międzylesiu, jak dostaną kasę, kupują wódkę, czasami piwo, a jak jedzenie, to są mniej zadowoleni, ale zjedzą. Są mocno zarośnięci. 

Niestety pewnie dotyczy to większości. Nie stawiam sobie jednak pytań na co przeznaczy podarowane pieniądze ten, czy inny potrzebujący.

@Sylwester_Lasota, @Gaźnik, @Wątpiciel, @Liryk

Dziękuję panowie za wizytę. Pozdrawiam! 

Mam, niestety, podobne doświadczenia jak Marek. Za dużo byłoby pisać, wspomnę tylko, że zdarzył mi się taki "bezdomny" (podobno dopiero co wyszedłszy z więzienia), który zaproponował, że wbije mi kosę pod żebro, gdy chciałem poczęstować go kanapką, którą miałem przygotowaną dla siebie. Oczywiście prosił o pieniądze... bo cały dzień nic nie jadł (rano wyszedł). Oczywiście, że każdy przypadek jest inny i nie można uogólniać, ale bywa i tak. Najgorsze jest to, że ci najbardziej potrzebujący bardzo często nigdy nie wyciągają ręki po jałmużnę.

Ale nie o tym chciałem pisać zanim przeczytałem komentarze. Chciałem przywołać scenę, której zdarzyło mi się być świadkiem w Łodzi (a była to nie ta sama Łódź), na ulicy Piotrkowskiej (i to też nie była taka Piotrkowska, jak teraz), jakieś ćwierć wieku temu (nie do wiary, jak ten czas leci). Wydaje mi się, że już o tym pisałem na forum, ale Twój wiersz przywołał wspomnienie.

Na chodniku siedziała, a właściwie klęczała młoda dziewczyna. Przed sobą miała ustawione kartonowe pudełko i kawałek kartonu z napisem informującym dlaczego żebrze i na co zbiera pieniądze. Obok płynął i wirował ludzki potok. Wszyscy dokądś spieszyli. Jedni omijali dziewczynę z daleka, inni spostrzegając ją w ostatniej chwili, omal na nią nie wpadali, jednak nikt się przy niej nawet nie zatrzymał... z wyjątkiem jakiejś starej, lekko przygarbionej kobiety w szarej chustce na głowie, w wypłowiałym płaszczu przepasanym fartuchem, który również dawno już stracił swój koloryt. Babcia przez dłuższą chwilę ze skupieniem studiowała napis na kartonie, po czym z mozołem zaczęła wydobywać spod fartucha jakieś zawiniątko. Gdy je już wydobyła, wysupłała z niego coś co mogło być sakiewką lub mocno przyniszczonym portfelem. Wyjęła z niego kilka banknotów i włożyła do pudełka... a tłum obok wciąż płynął i płynął skądś dokądś i dokądś skądś omijając je z daleka, lub omal na nie nie wpadając. Babcia spakowała swoje zawiniątko, znów mozolnie upychając je w jakieś kieszeni płaszcza pod fartuchem, po czym powoli ruszyła w dalszą drogę, powoli niknąc w kolorowym tłumie nieprzerwanie płynącym skądś dokądś i dokądś skądś.

Pozdrawiam