Kochankowie

To nie była miłość

I zburzyliby wszystko,

Mówiąc o sobie

Para.

A jednak coś ich do siebie 

Pchało i łączyło,

Jak oglądanie gwiazd z różnych okien miasta.

Bali się miłości,

Ale wystawiali jej swoje twarze,

Ażeby ich rozpoznała i na siebie skazała.

Byli bardziej sprzeczni,

Niż racjonalni.

Co dzień tęsknili

I udawali, że nie potrafią rozmawiać.

Kochankowie,

Bo tak woleli o sobie mówić,

Gdzie są teraz?

W jakim miejscu usadził ich czas?

Ładnie napisane i romantycznie :)

@Kot Dziękuję bardzo za opinię :). Zawsze miło czyta się coś, co jest pochlebne. Czy jestem zadowolona z zakończenia? Myślę, że tak.Najtrudniej jest chyba pisać zakończenia, bo ono musi mieć zawsze jakiś smaczek. Jeśli "Kochankowie" na końcu go nie mają to proszę o poprawę :)

@Kot Tak, to nie jest zakończenie ich historii :) Kochanków wśród nas jest mnóstwo, świat roi się od nich. Często nie mamy pojęcia, co się z nimi dzieje, stają się w pewien sposób pospolici, a jednak na swój sposób wyjątkowy... I to chciałam przekazać na końcu swojego wiersza :) Pozdrawiam!