Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
Wesprzyj Polski Portal Literacki i wyłącz reklamy

Centrum Lublina w dniu 28 IX 2019


Janusz Józef Adamczyk

Rekomendowane odpowiedzi

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Hmm, ja jednak się nie zgadzam, to jest krytyka środowisk LGBT, bo sama zobacz, autor, czy też peel, uważa, że tęczowi mają zły, ponieważ niefrasobliwy stosunek do życia, ponieważ chcą wyjść na ulicę, tańczyć, bawić się i czuć swobodnie, tak jakby nie dostrzegali powagi sytuacji, upostaciowionej przez wrogo nastawiony i agresywny tłum rzucający w nich i w policję jajkami. Tłum występuje tu w roli obrońcy życia i jego powagi, próbuje przywrócić sytuację, w której nikt o odmiennej orientacji ani odmiennych poglądach na kwestie sypialniane nie będzie mógł wyjść na ulicę i cieszyć się życiem, ponieważ nie jest to właściwa wobec niego postawa. Peel, bądź autor sugeruje, że taniec, zabawa, uśmiech i czucie się swobodnie na ulicy, nie są właściwe, być może nawet są groźne, a na pewno niecodzienne, natomiast właściwa jest powaga, ba, może nawet smutek i przygnębienie ciężarem egzystencjalnym? poczuciem obowiązku? Wobec kogo? wobec czego? Zdecydowanie wydaje mi się, że autor stoi po stronie tłumu próbującego powstrzymać marsz, rzucającego jajkami i wymachującego pięściami, utożsamiając go tym samy z normalnością, powagą i poczuciem bezpieczeństwa, nie sądzisz? A przynajmniej ja odczytuję wiersz w ten sposób.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Choć z drugiej strony w wierszu nic nie ma na temat tego agresywnego tłumu, ale sam go sobie dośpiewałem, jakoś tak samo się narzuca, jako pewne niedopowiedzenie w utworze... Cóż, poezja, można czytać na wiele sposobów.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Don_Kebabbo Już bardzo dawno nie spotkałem tak subtelnego, tak bardzo wyważonego komentarza, jestem pod wielkim wrażeniem delikatności Pańskiego poetyckiego języka. Pozdrawiam.

@Alicja Kruczewska Aż chciałoby się zapytać: Pani Alicjo, a które to słowo/słowa mają przemawiać, o rzekomej afirmacji? Pozdrawiam.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Krakelura "Muszę przemyśleć jeszcze raz" - to Pańskie wyrażenie jest przecudowne! Tak rzadko spotykane w dzisiejszym świecie! Wielki szacunek dla Pana. Pozdrawiam.

@Krakelura "Zdecydowanie wydaje mi się..." - i słusznie, idealne wyczucie intencji autora (jest nim piszący te słowa) komentowanego tutaj wiersza. Podziwiam Pańską przenikliwość! Gratuluje i raz jeszcze pozdrawiam.

@Alicja Kruczewska A jeśli powiem Pani, że jestem ojcem (tzn. spłodziłem, - sorry za wyrażenie) dwóch synów i dwu córek bliźniaczek, to dalej będzie się Pani upierać przy swojej "diagnozie"? Abstrahując od dyskusji, upór Kobiet jest ciekawą, psychologicznie rzecz  biorąc, cechą, ale, z życiowego punktu widzenia, chyba raczej nie. Pozdrawiam raz jeszcze.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Każdy ma prawo do swego punktu widzenia. Pobieżnie przeglądając powyższe komentarze uderzyło mnie, że "środowiska LGBT", jakimś prawem nie mogą(!) podlegać krytyce(?). Interesujące.

Myślę, że interpunkcję można śmiało usunąć, ale nie będę się upierał.

Pozdrawiam :)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Alicja Kruczewska Ja nie powiedziałem, że "nie może być gejem", ale dałem do zrozumienia, że bycie ojcem czwórki dzieci, w tym bliźniaczek, to wyczyn nie byle jaki, a sam fakt chwalenia się takim dokonaniem, w kontekście dywagacji n/t LGBT, powinien - przynajmniej ja tak to czuję - być odebranym, jako wyraźne preferowanie tradycyjnego stylu życia, czyli kobieta + mężczyzna + ich dzieci.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

A dlaczego do mnie to pytanie? :)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

Przede wszystkim jest ono źle sformułowane, moim zdaniem.

Gdybym miał jednak na nie odpowiedzieć, odpowiedział bym z pewnym zdziwieniem: Nie wiem. A dlaczego?

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Tęcza jest zjawiskiem fizycznym a środowisko lgbt niczym nowym ba jest stare jak świat. Już w starożytności osoby tych orientacji były królami, cesarzami i wodzami itp itd. Nie będę wymieniał ot np ta królowa Egiptu która objęła stery lata przed Ramzesem Il.To nic nowego i zwyczaje były podobne tylko nie maszerowali. 

Niech sobie maszerują to przypomina ruch hipisów z lat 70-tych gdy jeszcze trwała wojna w Wietnamie.

Bardziej niepokoi zjawisko kopania ludzi przez łyse pały które drą mordy o jakichś wartościach chrześcijańskich a taki łysy kibol ma owe wartości centralnie w... 

Niby 21 w centrum Europy a zachowania wprost ze średniowiecza. 

pozdr

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Alicja Kruczewska Dziękuję Ci za wartościową wymianę myśli. Pozdrawiam serdecznie.

@Saint Germaine @Alicja Kruczewska Dziękuję Ci za wartościową wymianę myśli. Pozdrawiam serdecznie.

Do @Saint Germaine: Tak, "nie maszerowali", ponieważ wówczas nie było mediów i nie mogli się skrzyknąć, dzisiaj wystarczy kilka minut, aby zgromadzić "tłum", "każdy tłum". Mnie nie obchodzi kto, z kim, jak żyje?, ale jeśli ktoś naśmiewa się z mojej wiary (jak ona nie byłaby), to mam do tego kogoś pretensję, moim zdaniem - uzasadnioną. Pozdrawiam.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • stoję  wpatrzony w lustro  a świat  świat przechodzi obok  chciałbym  mu coś powiedzieć    może...  nawet wykrzyczeć    brak odwagi   4.2024 andrew  
    • (Na motywach powieści „Piknik na skraju drogi”, Arkadija i Borysa Strugackich)   ***   Dlaczego wylądowali? Nie wiadomo. Zostawili w powietrzu dziwnie mżące kręgi, które obejmują szumiące w nostalgii drzewa.   Które kołyszą się i chwieją w blasku księżyca albo samych gwiazd… Albo słońca... Albo jeszcze jednego słońca…   Powiedz mi, kiedy przeskakujesz płot, co wtedy czujesz? Nic? A co z promieniowaniem, które zabija duszę?   Wracasz żywy. Albo tylko na pozór żywy. Bardziej na powrót wskrzeszony. Pijany. Duszący się językiem w gardle.   Sponiewierany przez grawitacyjne siły. Przez anomalie skręcające karki.   Słońce oślepia moje zapiaszczone oczy. Padającymi pod kątem strumieniami, protuberancjami…   Ktoś tutaj był (byli?) Bez wątpienia.   Byli bez jakiegokolwiek celu. Obserwował (ali) z powodu śmiertelnej nudy.   Więc oto razi mnie po oczach blask tajemnicy. Jakby nuklearnego gromu westchnienie.   Ktoś tu zostawił po sobie ślad. I zostawił to wszystko.   Tylko po co?   Piknikowy śmietnik? Być może.   Więcej nic. Albowiem nic.   Te wszystkie skazy…   Raniące ciała artefakty o upiornej obcości.   Nastawiając aparaturę akceleratora cząstek, próbujemy dopaść umykający wszelkim percepcjom ukryty świat kwantowej menażerii   Przedmioty w strumieniach laserowego słońca. W zimnych okularach mikroskopów…   Nie dające się zidentyfikować, obłaskawić matematyczno-fizycznym wzorom.   Bez rezultatu.   *   Zaciskam powieki.   Otwieram.   *   Przede mną pajęczyna.   Srebrna.   Na całą elewację opuszczonego domu. Skąd tutaj ta struktura mega-pająka?   Pajęczyna, jak pajęczyna…   Jadowita w swym jedwabnym dotyku. Srebrzy się i lśni. Mieni się kolorami tęczy.   Ktoś tutaj był. Ktoś tutaj był albo byli. Ich głosy…   Te głosy. Te zamilkłe. Wryte w kamień w formie symbolu.   Nie wiadomo po co. Kompletnie nie do pojęcia.   Milczenie i cisza. Piskliwa w uszach cisza, co się przeciska przez gałęzie, żółty deszcz liści.   W szumie przeszłości. W dalekich lasach. W jakimś oczekiwaniu na łące…   Elipsy. Okręgi.   Owale…   Kształty w przestrzeni…   Fantomy przemykające między krzakami rozognionej gorączką róży. W strumieniu zmutowanych cząstek. Rozpędzonych kwarków…   Rozpędzonych przez co?   Przez nic.   Po zapadnięciu mroku liżą moje stopy żarzące się lekko płomyki. Idą od ziemi. Od spodu. Ich obecność to pewna śmierć.   Sprawiają, że widzę swoje odbite w lustrze znienawidzone JA.   W głębokich odmętach  schizoidalnego snu. Zresztą wszystko tu jest śmiertelne i tkliwe. Pozbawione fizycznego sensu.   (Kto chce skosztować czarciego puddingu?   Bar za rogiem stawia)   Dużo tu tego. W powietrzu. I w ziemi.   W nagrzanych od słońca koniczynach, liściach babiego lata.   Krążyłem tu wokół jak wielo-ptak. W kilku miejscach jednocześnie.   I byłem wszędzie. I byłem nie wiadomo, gdzie. Tak daleko na ile pozwala wskrzeszany chorobą umysł   Tak bardzo daleko…   Wystarczy dotknąć złotej sfery, aby się wyzbyć wstrętnego posmaku cierpienia…   Gdyby nie ta przeklęta wyżymaczka, która zachodzi śmiertelnym cieniem drogę…    (Włodzimierz Zastawniak, 2024-04-20)      
    • Powiem tak, Dziewczyno - lecz się, niekoniecznie przez pisanie. Kiedyś się udzielał Kiełbasa, czy coś takiego. To było równie prostackie i wulgarne. 
    • - A na groma ta fatamorgana... - A na groma ta fatamorgana?    
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        W tym cała rzecz, że logiką płata czasami figle artystom OBRAZ, wywrócił  farby kwantem fizyki, chemii — człowieka zakrył kolorem   Ponoć w Mordnilapach właśnie zachowany czar w języku daje myślom możliwości postrzegania tego wątku w sztuce malowanej — O bok! Mózgu   Dzięki bardzo, że zechciałeś się przyjrzeć całości, jaka daje więcej pytań niż odpowiedzi, na których głównym filarem — tak mi się wydaję —  jest środkiem.   Pozdrowienia!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...