Nieopowiedziana historia

przemrożone ręce pod śpiworem strachu

toczeń smutku okala źrenice

historia nocy ukryta w zapachu

wmalowałeś się w przeludnione ulice

 odsiadując wyrok na malej przestrzeni

dotarłeś do sedna swego bytu sprawy

ty dostrzegasz oni zapatrzeni

czekając na lepsze do boskiej rozprawy

 błękitnym spojrzeniem przyciągasz sumienia

czekając na brata widzisz tłum orientu

kolejne podarki na poczet zbawienia

rozmowa dar bezcenny dla człowieka zakrętu

 powtórz swą historię w miejskim gwarnym tłoku

samemu sobie jak zwykle po zmroku

super

To pierwszy Twój, który czytam i, że tak 'powiem', treść wciągnęła i fajna puenta.

Wiersz ciekawy, metaforyczny, jednak dla mnie niejednoznaczny. Ale może tak ma być.

Uporządkowałabym formę ( = długość wersów).

Pozdrawiam

@Nata_Kruk Dziekuje bardzo za mile slowa. Samotnosc ludzi bezdomnych na ulicach Dublina zainspirowala ( nie wiem, czy jest to w tym kontekscie odpowiednie slowo) mnie do chwilowego pochylenia sie nad tematem. Dokladnie mowiac, krotkie rozmowy z bezdomnymi w parku z kubkiem goracej czekolady. Pozdrawiam

Dziekuje za bardzo cenne uwagi, tym bardziej, ze takowe sa dla mnie jednak niezwykle istotne, podczas mojego raczkowania w poezji. Pozdrowienia

@beta_b dziękuję za Twój głosik, w bardzo ważnej dla mnie sprawie