Baśnie o klątwach są szczere. Ktoś rzucił z rozmachem płachtę, przebić się przez nią nie mogę - że nie ma nadziei dla mnie. Wiem - że to tylko słowa, w baśniach królewna usypia. Ja się zbudziłam i czuję: prawda to żywa, choć skryta. ...bo nie ma nadziei dla mnie, gdzieś z trzewi płyną te słowa, wymyślić wersu nie mogłam, formuła z dawien gotowa. Uwierzyć łatwo w przekazy wryte w korzenie, jak soki. Prowadzą ciemną drożyną, podświadomością na boki. Wiem, nie ma już szansy dla mnie. Co zrobić by szybko pomogło? Nadzieję wstrzyknąć w krwiobieg, przetransferować jak dobro? Nadzieja to twarda waluta pozwala patrzeć przed siebie, żyć prosto, szczęśliwie, nie szukać zła, ufnie rozglądać się w niebie. Uważaj - co rzucasz w słowach, bo padnie, się ukorzeni, zostawi dziurę jak wszechświat, a potem trudno ją zmienić. Przekaz jest prosty, jak słowa. To cegła szybciej, niż wianek. Może zacznijmy od nowa myśleć - co może pójść dalej.

Dobry wierszyk, a ten ksiądz na obrazku to zakamuflowana obcja LGBT.

alkohol szkodzi ale to nie szkodzi pijanym być to teraz beztroska moda on młody ona jeszcze młodsza rodzi dziecko ze znamieniem FAS czy dragi czy tiktaki czy inny kwas przez spruchniałe zęby powie wy mieliście w dupie mnie ja mam teraz was   nieopodal leży zakrwawiony nóż obok zwłoki naciągana historia? nie worek się czarny zamyka nie pozostawia po sobie już żadnej zwłoki   próżny temat na wyciąganie wniosków

?

Witam i dziękuje pozdrawiając uśmiechem.