wojny domowe

ubieram się w fiolet
do twarzy mi w śliwkowych odcieniach
podobno przypominam śmierć - tak mówią
ci co widzieli podkrążone oczy
wiedzą najlepiej potrafią wyczuć

zapach

wabię nim muchy przylegają do ran
moje ciało jest raną
ma bakłażanową skórę i głębokie bruzdy

skraplam w nich wszystkie cienie od
cienie - pamiątki
po nieszczęsnych wojnach
mam twarde żyły i spękany sen

ubieram się w fiolet
podobno przypominam
tak mówią

Mocno i prawdziwie, przejmująco...

Wojny zawsze niszczą.

Mocno i dosadnie .

PozdrawiaM.

Chciałabym czuć tak intensywnie jak Ty, Tetu. Ostatnio jestem poodcinana. I prócz braku słów, brak mi tej jakości. Nawet, jeśli to nie jest przyjemne - to jest. Pozdrawiam, bb

Witam -  no no ciarki przeszły po ciele - trudny ale 

ciekawy wiersz - jest w nim to coś...

Dobrze że zajrzałem...

                                                                                               Dużo lepszego życzę.

Franku, Marlett, Beti, Waldku, bardzo dziękuję za poświęcony czas. 

Marcin Tobie także, za serducho. Pozdrawiam.

Bolesny wiersz. Wyczuwalne jest bezsilne pogodzenie z losem.

Peelka musi się ratować póki czas.

Pozdrawiam