...

Czekam, aż przyjdzie wiosna i roztopi lód na zastygłych dłoniach. Sny zakwitną, wychodząc na powierzchnię. Uczucia przebiją warstwę śniegu. Ptaki będą śpiewać tylko dla mnie. Nadzieja ogrzeje mnie swoimi promieniami, nie będę już musiał się chować. Nikt nie skruszy sopli dawnych nadziei, stopnieją same. Wszystkie stworzenia wyjdą, aby mnie powitać. Będę bardzo duży, ale nie wyniosły. Nie zmarnuję już ani chwili.

Na razie trwam we śnie zimowym. Czasem tylko budzę się z krzykiem, bo śni mi się, że zgubiłem gdzieś zapałki i nie mogę podpalić mojej lalki.

Potem uspokajam się, wiedząc, że to był tylko sen.

Wtedy przypominam sobie, że zgubiłem kukłę.

Znów budzę się z krzykiem. Nie zrobiłem

żadnej kukły, tak mi się tylko śniło.

Uspokajam się i znów zasypiam.

Bardzo dobry, znam kogoś o kim to mógłby być tekst.

Nie rozumiem tylko stopienia nadziei. Chodzi - że "dawnych"?

bb

Niezły tekst. Niektóre momenty są naprawdę dobre :)

Pozdrawiam :)