moja eucharystia

niewiele już można odkryć Piotrze
bursztynowe niebo spadło jak grom
i nic już nie chroni przed samotnością

nie mogę uciec bo dokąd miałabym pójść
przecież mówiłeś że dom to także ciało
Chrystusa umiłowanie i wiara że zawsze będziemy

zwątpiłam Piotrze

niedzielne obcowanie skończyło się zdradą 
zamiast krzyża droga przez piekło być może w niej 
ostatnia nadzieja na bliskość po którą sięgam

każdego dnia piję wino i zmywam krew
ze stóp swojego Boga to czynię
na naszą pamiątkę
 

Smutno mi, polecam wiersz Leśmiana Dwunastu braci, jakoś mi się przypomniał podczas czytania, pozdrawiam

ps. tytuł pomyliłam "Dziewczyna" ma być

Dziękuję Magdo za wgląd, słowo i propozycję wiersza:) Pozdrawiam.

Proszę, dobrej niedzieli

ps. bez serc, mam zalane winem już jedno, puste kolejne czekają jak słoiki

To napełnij je czymś słodkim, o ile to możliwe;) Dobrego dnia.

Witam -  trudny wiersz  - takie najlepiej smakują....

                                                                                                             Radości życzę.

Dobrze piszesz. Ciekawie.

Przeniesienie prywatnych problemów PL na płaszczyznę ewangeliczną, otwiera szerszą perspektywę przenosząc osobisty dramat podmiotu na doświadczenia, które są wspólne dla wielu, i myślę, że można je nazwać jedną ze współczesnych chorób cywilizacyjnych, która dotyka przeważnie te wrażliwsze osobowości.

Pozdrawiam serdecznie :)

P. S.: Mówiąc szerze, to myślę, że jednak bardzo dużo jeszcze zostało do odkrycia :)

@tetu

Tekst pełen emocji, ale przy tym umiejętnie trzymany w ryzach. Podobają mi się szczególnie fragmenty nawiązujące do przyziemnych doświadczeń („każdego dnia piję winno i zmywam” <- ten najbardziej). Zwracanie się bezpośrednio do Piotra to kolejny strzał w dziesiątkę (to „zwątpiłam Piotrze” szczególnie mocno wybrzmiewa). Osobiście sugerowałbym większy umiar w nawiązywaniu do motywów biblijnych (co za dużo, to nie zdrowo, w pewnym momencie zaczyna to przypominać grę w skojarzenia, która niewiele wnosi). W nawiązaniu do tego, co wyżej, nie jestem fanem zakończenia („to czynię na naszą pamiątkę”). Bardzo fajne są z kolei te subtelniejsze skojarzenia („nie mogę uciec bo dokąd miałabym pójść/ przecież mówiłeś że dom to także ciało”).

Doczepię się jeszcze tego „niedzielnego obcowania, które skończyło się zdradą”, bo – dla mnie – jest jakieś takie zbyt toporne.

Ale całość zdecydowanie na plus.

Pozdrawiam serdecznie,

Grzegorz  

Waldku, dziękuję i wzajemnie. 

Sylwku, dziękuję za ten komentarz. Miło przeczytać jak ktoś napisze jakąś refleksję. Bardzo cenię takich czytelników. Pewnie masz rację, że zostało jeszcze sporo do odkrycia, ale to w szerszym aspekcie, bardziej ogólnym, u tych mniej wrażliwych:) Oczywiście żartuję sobie:)
Dla podmiotki coś się skończyło, coś zaważyło na tym, że nie ma siły już odkrywać. Może to i słabe, bo podobno wiara czyni cuda, ale właśnie ta wiara, ten Bóg (i to jest paradoks) zachwiało tym w co wierzyła, odebrało jej nadzieję i siły. Teraz ma swoje przykazania i swój ołtarz. 
Dzięki że byłeś. Dobrej nocy. 

@Pan_Fei

Serdecznie dziękuję za tak obszerny i szczery komentarz. Bardzo to doceniam. Powiem tak,
długo zastanawiałam się nad puentą "to czynię na naszą pamiątkę" początkowo w ogóle był to tytuł, którego zadaniem było sklamrować całość, ale wydało mi się to zbyt przekombinowane. Wiersz kończył się dystychem, czyli na stopach Boga. Potem wymyśliłam inny tytuł (obecny) i stwierdziłam, że ostatnia strofa z przerzuceniem pierwszego tytułu do puenty dość ciekawie nawiązuje do tej mojej eucharystii, do ołtarza który pelka sobie stworzyła i tak zostało. Nawet uznałam, że to dość mocny akcent w tym kontekście. Inny ołtarz, inny bóg, moja eucharystia i zaznaczenie dlaczego to czynię, co jest istotą. Może tu właśnie przekombinowałam, może to się powinno kończyć na stopach Boga? Pomyślę jeszcze.
Być może masz rację że za dużo motywów, wezmę to pod uwagę na przyszłość, ale jak wspomniałeś starałam się go utrzymać w ryzach:) Jeśli chodzi o frazę, która wydaje Ci się toporna, mnie nie przeszkadza. Nie odczuwam tutaj niepotrzebności, ani też zbytniej nachalności. Czy ciężkie? Pewnie kwestia gustu. Niedzielne obcowanie, czyli msza z komunią której to pelka się wyrzekła, tym samym odchodząc od wiary, to mniej więcej chciałam zaznaczyć pisząc o zdradzie i wydaje mi się, że ujęłam to najdelikatniej jak umiałam:) ale fajnie że mówisz o tym co Cię razi. Lubię wiedzieć. No i oczywiście cieszę się, że pomimo wszystko tak odebrałeś ten tekst. 
Dzięki że zajrzałeś. Pozdrawiam serdecznie, Iwona.

tetu! lubię takie klimaty

zwątpienie - szukajcie, a znajdziecie

pozdrawiam

Muszę Ci się przyznać, że zupełnie opacznie odebrałem Twój tekst. Zrozumiałem go jako odejście od człowieka, lub raczej opuszczenie przez niego i powrót do religii, a z tego co przeczytałem w komentarzu wynika, że opisana sytuacja jest dokłanie o 180 stopni odwrócona. No cóż, pozostaje mi się tylko pocieszać, że, jak napisałem wcześniej, tekst dotyka problemów, z którymi przychodzi nam się współcześnie borykać.

Pozdrawiam.

Tetu, 

z przyjemnością Tobą oddycham.
W zasadzie nie mam potrzeby wiersza komentować, zrobili to wyżej, inni zaś to zrobią po mnie.
Szczegóły w tekście stają się mniej ważne niż wydźwięk całości. Pozdrawiam, b

Bardzo ładnie, wręcz mistycznie, to wyraziłaś. Też jestem po tej stronie i dlatego jednego nie rozumiem, słów "bo dokąd miałabym pójść". Jest dokąd iść. Dróg jest wiele.

Pozdrawiam. FK.

Zatem cieszę się, że znalazłeś coś dla siebie. Pozdrawiam Wiesławie.

Sylwku, nie ma złych, czy opacznych interpretacji, są jedynie źle napisane wiersze;)
Pozdrawiam. 

Beato, jest mi ogromnie miło, że lubisz do mnie zaglądać. Taki komentarz to miód na moje serducho, dziękuję. 

Franku, można być po tej stronie, a czuć jakby się było po tamtej. Niby racja że dróg jest wiele, ale wewnętrzne rozdarcie pod lir spowodowało, że nie widzi ona innych ścieżek i choć Piotr uparcie każe jej iść naprzód, to... nic już nie będzie takie samo. Dziękuję za zadumanie i słowo pod tekstem. Pozdrawiam.