Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
Wesprzyj Polski Portal Literacki i wyłącz reklamy

*


Rekomendowane odpowiedzi

Nienawidzę bezustannej wokół mnie ciszy

Rozczarowań chmura nade mną wciąż wisi 

Krzyki i wrzaski nie odejdą w zapomnienie

Gdyż ich dotyk był zbyt nadgorliwy 

 

Z nadzieją na promyk nadziei  oczekuję jutra 

Ze smutkiem stwierdzam, że jestem zbyt krucha

I wciąż ogranicza mnie drzazga w sercu 

Bo jak można zrobić takie rzeczy własnemu dziecku

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Indygo

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Trudno się żyje, jeżeli coś nas ogranicza, ale fakt, bariery nieraz potrzebne, bo i sytuacje, w których żyjemy są różne.

 

Poza tym:

W pierwszym wersie cisza, której nienawidzisz, w trzecim krzyki i wrzaski, które mają odejść. 

 

Zaskakujące. Pozdrawiam @Indygo i witam    @Justyna Adamczewska

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Chciałbym wierzyć, że autorka nie jest peelką wiersza, ale tekst brzmi bardzo osobiście. Wybrzmiewa brutalnie podkopana psychika, raczej mało popularne w świecie poezji, ale cieszę się i takie mocne pozycje się pojawiają. A dla skrzywdzonej, delikatnej psychiki poezja jest najlepszą terapią. Pozdrawiam. 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


×
×
  • Dodaj nową pozycję...