powtórka

Już wiele razy pisałem na temat haiku. Teraz już nie będę się wysilał, a skopiuję moją wypowiedź z grudnia ubiegłego roku - od Was samych zależy, jak ją przyjmiecie:

~~~

Według mojego poczucia literatury haiku - zen i haiku to po prostu "jednia", nierozerwalnie z sobą związana.

~~~

Ulubionym motywem artystów zen - czy to malarzy, czy poetów - jest naturalny i konkretny przedmiot, a nie wyobrażenie o nim.

Dzikie gęsi nie myślą rzucać swego obrazu;

wodzie nie w głowie przyjmować ich odbicie

(ze zbioru Zenrin)

Człowiek kierujący się zen nie ma oceniającego umysłu, lecz tylko to co wie i widzi wyraża w swoim tekście haiku:

Gwiazdy w stawie;

znów zimowa mżawka

marszczy wodę

(autor Goschiku)

Autor haiku widzi i ukazuje rzeczy w ich "takości", bez żadnego komentarza

(japońskie sono - mama, czyli "po prostu tak, jak jest)

Liście opadają,

kładą się jedne na drugich;

deszcz smaga deszcz

(zbiór Zenrin)