Pewnego dnia

Dnia tego się skończyło
Pamiętam bardzo dobrze 
Od rana pies wył obok
Czerwony grzbiet wiatr nosił

O drugiej, tak jak codzień 
Z westchnieniem poczuł koniec
Snu, który odchodził
Film nie chciał z dniem się toczyć 

Oprzątnął zwiędłą chatę
Pijane upił kwiaty
Rozesłał łzy poranne
Bez znaczków w obce kraje

A słońce stało pięknie
Nad łąką duch unosił
Święty, ach jaki święty! 
Opodal Ikar skrzydła swe

Wznosił

Na skrzyżowaniu ulic
Przydrożnych ławeczkach
Blondynki, babcie stare
Siedziały w suchych łapciach

Odwiedził jakieś miejsca 
Rozmawiał z tubylcami
Podnosił czasem głowę
Z nawyku przed lądami

Wieczorem przy ognisku
Dom stary za plecami
Dźwięki bezdźwięcznie spały
Marzenia w wiór spajały

Namalowany płomień 
Usypiał śniące zmysły
Ściskał bezwiednie rękę
Wzruszenie tkały żyły

Pamiętam tego ranka
Pies wył niemiłosiernie

 
Nad ranem go znalazłem 

Gdy słońce stało w pełni