Późnym latem

Gustują w natlenionej
Tej jasnoczerwonej 
Fruwają nad głowami
Tych co pozostali
Co są sami
Na tym polu
Uparcie i pięknie
Pod Jego wargami

A za dnia mąką obsypanym motylom
Pozwalają przesiadywać 
Na wierzchu dłoni...

A w ten dzień
Pod jego skrzydłem
Odmawiają pacierz
Mamrocząc jakąś historię

A tej nocy nad jego truchłem
Rozkładają ręce
I już nic nie mówią 

O Panie

Nasz los 

Pozostaw w spokoju

I wróć  
Do własnych spraw 

Nie rozliczaj

Demiurgu

Ruchu skrzydeł 
Pustych gestów 
Lekkich westchnień 
 

Czarne niebo
Jutro zagra 
Echem letnich dni 

To jak ,,Nad Niemnem" z dodatkiem grozy od Hioba. A tak jeszcze bardziej, to świetna rytmika- jak w tańcu, ale strach pomyśleć wokół czego/kogo :) Ciekawy wiersz, jutro jeszcze się rozejrzę ;)  Pozdrawiam

@Nieznajomy Niewidzialny Dzięki wielkie za „rozglądanie” :) porównanie z Nad Niemnem niesamowite. Dobrze znam tę historię ten tego i jej klimat. Pozdrawiam 

Drobiazgi takie jak... tej, tych co... co są sami (drugie co, może zmienić na, którzy), dalej...

na tym, a za dnia,  a w ten dzień, a tej nocy.... za dużo tego wszystkiego. Poza tym, tutaj...

przysiadają na wierzchu dłoni... nie wiem, dlaczego dałeś słowo, "pozwalają".

Dalej, może lepiej.. pod jego skrzydłami.. przecież motyle mają po parze skrzydeł, czyli dwie sztuki.

Tyle z grubsza...

Pozdrawiam.

@Nata_Kruk niestety nie zgadzam się. Dzięki za obecność.