Szeol

Minie nas pamięć i ciemność
mienić siebie światłem zacznie,
Postaci bokiem przejdą zbyt lekko
przędąc niby płachtę na twarze
a Ty cieniem z przypadku się stałeś
bo wewnątrz wciąż to dziecko,
które błagalnie płacze.

Mamy w sobie NN, takie ukryte dziecko, nawet jako dorośli. Szeol - to niesamowita kraina. Lękać się należy, tak myślę, czasami nie ma od niej wybawienia. Sięgnąłeś do wierzeń, a te zawsze tajemnicze - Twój wiersz także ma też taką nutkę. 

Ciekawie wplotłeś spójnik "a", trochę tragedii greckiej, choć tam nie ma przypadków, tam jest fatum. 

Podoba mi się Twój wiersz. Justyna. 

Tu niespodzianka. 

Pozdrawiam. Czyli zawsze jest nadzieja? Ja mam wątpliwości, ale to ja. 

Witaj  do mnie  też wiersz przemówił - ciekawe dziś twoje pisanie.

                                                                                                                               Pozd.

Bardzo dziękuję @Waldemar_Talar_Talar,  @Justyna Adamczewska. Starałem się przedstawić Szeol jako miejsce, którym staje się Ziemia, ale ograniczyły mnie moje zdolności. Przecież w Szeolu ludzie tracą część swoich możliwości, a ja tylko dopisałem jakie to mogą być, jeśli popatrzy się trochę na świat z daleka ;)  Pozdrawiam serdecznie ;)

Ale nadal są dziećmi Boga. 

Chciałam, abyś wysłuchał, NN. 

Hava nagila - radujmy się. J. 

Tak.