Ciemne noce - ku przestrodze...

Wirusy rozsiadły się cicho w głowie
i o celu prapoczątku i końca świata
zmęczony mój rozsądek się dowie...
Bo cóż to wiara? Cóż to dzieło kata ?

I nastał dzień jedyny, dzień ostatni,
świateł w oczach i ciemności sumień.
Czy wole zawiodą ku piekieł matni ?
Czy ordery dadzą, czy ciężki kamień ?

Wtem gwiazd świetliste zła bakterie,
promienne światła nocnej krwawicy,
wybudowały drogi na bytu peryferie,
zawiodły ku apokaliptycznej mównicy.

Już wieczność słów wam nie poświęci !
Nie przypomni cóż to jest rozsądek !
Gdy nocy króle, aniołowie przeklęci
szlachtują miłość i nadziei porządek.

I mównica ów wieczność oczekująca,
zimna jak was nieboszczyków ciała,
ta sędzina wszechrzecz piętnująca
dziś usłyszy prawdę, co się skrywała...

A gdy świat pochlastał swoje św. oblicze,
gdy resztka zorzy chorobą wybucha
- Mówię głośno, choć jak grób milczę!
- Świecę jasno, a ciemność trwa głucha!

Bo synod katów i obrońców wiecznych
nad głową mą zawisł, choć niezawisły,
i słucha w ciszy mych słów grzesznych,
gdyż świat zniknął a wartości skisły!

Teraz jedyne, co widzę i czuję wszędzie,
to krzyki, jęki, płacz i zębów zgrzytanie.
Tu Szatan nowy los i wieczność przędzie,
a choć grzeszyłem, to wołam - wybaw Panie!

Autor: Dawid Rzeszutek ( All rights reserved )