Zmarłe życie

Witam, na wstępie tak napiszę zwyczajnie, że ten wiersz może być smutny. Choć oczywiście, kto ma ochotę to się zapozna, kto nie to w porządku ;) Dziękuje za poświęcenie chwilki. Zapraszam do wyrażenia opinii. 

"Zmarłe życie"

Jesteśmy martwi,

kto by się o to martwił?

Idealnie się rozkładamy,

ciało do ciała, karta do karty jak w pasjansie.

Ostatni ruch w utraconej szansie.

Truchła nasze niczym złoto,

mienimy się blaskiem po to,

by dumnie martwe życie grać,

w trumnie na miękkim posłaniu trwać.

Rzekł ktoś kiedyś,;

co jest martwe umrzeć nie może,

nie wspomniał że cierpieć może.

Kajdany istnienia na wieczność całą,

pijany i struty, aż w proch obracają się wszechświata buty.

I zmarliśmy w zamiarze - że życie nas nie ukaże.

Z marzeniami, bez marzeń wraz z skończonym uczuciem wydarzeń.

Kto nas dziś odwiedzi?

Kwiat ułoży, na ławeczce posiedzi?

A może oni już też zmarli na skutek istnienia,

tak po prostu - bez pozwolenia.

Daria A.

"Marność nad marnościami i wszystko marność" - taki się nasuwa wniosek.

Twój egzystencjalny wiersz mnie zaskoczył, bo myślałam, że będzie to rodzaj trenu poświęconego konkretnej osobie. 

Tytuł "Zmarłe życie" przywiódł mi na myśl śmierć dziecka - i przez chwilę zawahałam się, czy przeczytać. Nie spodziewałam się jednak tak globalnego charakteru tekstu.

Peelkę życie musiało mocno dotknąć, skoro widzi wokół taką martwotę... Ale jednak żyjemy... :)

Dla równowagi dedykuję piosenkę "Jeszcze w zielone gramy":

Pozdrawiam :)

@Nata_Kruk : Dziękuję. :)

:)) tak to bywa, czasem są czasy ciężkie

@luxaeterna : Dziękuję. :)

Obecne czasy nie są lekkie, ale mogłoby być gorzej...

Mogłoby też być lepiej.

Pozdrawiam