O ZNIKNIĘCIU

Chłopak z miasta za Kłodzką Kotliną

chwalił się raz przed swoją dziewczyną,

że jej z trzęsawisk w lesie

kwiat paproci przyniesie;

poszedł więc – i ślad po nim zaginął.

@Marek.zak1 : Dziękuję za Twój głos. :)

@WarszawiAnka Bardzo lubię paprocie w lesie. Jak chodziliśmy na grzyby bardzo podobały mi się te roślinki. Uwielbiałem w nich myszkować. :-)

Widzę, że peel'a dopadło dokładnie to samo uczucie. 

@Wędrowiec.1984 : Dziękuję za Twój głos. :)

@WarszawiAnka Trochę się dziwię, że peel zrezygnował z dziewczyny i miłości na rzecz bogactwa i dostatku. Tego właśnie symbolem jest kwiat paproci. Pieniądze go zgubiły. 

Ja też niezmiernie paprocie lubię - i w lesie, i w domu. :) Podobają mi się zwłaszcza ich rozwijające się liście, zakręcone na końcach. Przypominają też zamierzchłą erę paleozoiczną, gdy lasy paproci drzewiastych porastały Ziemię... Lubię sobie wyobrażać ówczesny krajobraz.

W wierszu jednak paproć, a raczej jej tajemniczy kwiat, jest niebezpieczny, groźny. Kusi i mami. To oczywisty element ludowości. :)))

Pozdrawiam

Widocznie jego celem było jedynie bogactwo, a nie wspólne szczęście...

Pozdrawiam

@Jacek_K : Dziękuję za Twój głos. :)

@Wędrowiec.1984 : Dziękuję. :)

Dziękuję za tak wnikliwą analizę tego krótkiego wierszyka. Cieszę się, że zauważyłeś tu równiez postać dziewczyny, która wydaje się być siłą sprawczą całego zajścia. Może jednak wcale nie potrzebowała kwiatu paproci, ani popisów swojego chłopaka? Poniosła więc niepotrzebną stratę.

Nie traktujemy mimo to całości zbyt poważnie - przecież to limeryk. A może chłopak skłamał zapowiadając taką wyprawę, bo sam chciał... zniknąć? :)

Pozdrawiam

@WarszawiAnka Silwuple ;-)

...i owady wielkości małego psa, choć w mniejszości. ;-)

Masz na myśli powagę w limerykach? Ja się co do formy aż tak bardzo nie upieram, może być poważnie...

Podoba mi się Twoje mnożenie możliwości. Wyobraźnia czytelnika może nadać tekstowi o wiele większą głębię, niż autor przewidział... :) Zresztą, czy nie po to jest poezja, aby właśnie pozwalać nam puszczać wodze fantazji? :)

Pozdrawiam!

Fascynujący, pradawny świat, dziś dostępny tylko w skamielinach.

Chyba, że się ktoś wybierze na wyprawę do wnętrza Ziemi... :)

@WarszawiAnka Jak byłem młody to znalazłem kilka amonitów. Do dziś gdzieś je mam.

...a nie, źle powiedziałem. 

Przecież wciąż jestem młody. :-)

Doskonała korekta! Wyręczyłeś mnie, bo zazwyczaj sama koryguję wypowiedzi naprawdę młodych mężczyzn, którzy zaczynają: "kiedy byłem młody... " :)))

Gdzie znalazłeś te amonity?

@WarszawiAnka Jednego znalazłem na świeżo zoranym polu. Kolejnego znalazłem w jakimś piaskowcu, z którego robiliśmy skalny ogródek. ;)

To znaczy, że są bardziej powszechne, niż można by przypuszczać. Albo miałeś szczęście. :)

Ja skamieliny kojarzę z określonymi obszarami, np. tzw. Wybrzeżem Jurajskim w południowej Anglii:

Byłam kiedyś w tamtych okolicach, ale wtedy nie szukałam skamielin... :)

Okazuje się, że znika to i owo. Z czasem i po czasie a nawet zawczasu ;-)

Trochę mi wyszło z przymrużeniem oka ;-)

Pozdrawiam!

@Artbook : Dziękuję za Twój głos. :)

Z drugiej strony, mówi się, że w przyrodzie nic nie ginie. :)

Przymrużenie oka jak najbardziej na miejscu. :)

Dziękuję i pozdrawiam

@Artbook : Dziękuję podwójnie. :)

Dobranoc!