Odpocznij wędrowcze

Wczoraj idąc uliczkami w deszczowy wieczór dopadła mnie melancholia, której efektem chciałbym się podzielić.

Skroplona łuna światła rozmywa miejską ścieżkę latarni,

a odblask lustrzanego nieba zawiesza czas na asfaltowych jeziorach,

Krople zaś przemieniają srebrzysty glob w strugi melancholijnych kręgów

i kryją odbite światła gwiazd za przestworzami brunatnych obłoków.

Żegluję leniwym krokiem po potokach betonowej puszczy

i delektuję się smakiem małomiasteczkowych, sennych życiorysów,

których źródła widoczne w zroszonych prostokątnych okienkach miejskich siedlisk;

urzeka mnie prostota prawideł potęgi nieuchronnych żywiołów.

Spójrz, jak miasteczko zamiera pod naporem rzęsistych kropel,

burząc wyobrażenia o ludzkiej potędze.

Odpocznij wędrowcze,

spocznij na łonie ziemskiego obrazu,

odbitego w poświacie melancholijnej aury.

Dla mnie to jest bardziej proza poetycka i chyba muszę poczytać jeszcze parę razy nim się upewnię, czy jestem bardzo na tak czy tylko troszkę :)

W każdym razie czytając mogę sobie wyobrazić co Autor widział i czuł idąc uliczkami w deszczowy wieczór.

Pozdrawiam :)