Inanis

W mojej klepsydrze nie przesypuje się nic
czas nie znajduje tu zaczepienia
przepada zanim wskazówka drgnie
Piszę scenariusz dalszej drogi
wydanie drugie, znów nie poprawione
na głównej do celu pali się
szklanką gaszę pożar
nie wiem nawet czy zasiliłem ją wodą

Walczę...
ale co to za bitwa,
w której unika się obrażeń?
atak wysłany w powietrze...
więc sam sobie wrogiem?

Kocham...
ale co to za miłość,
której nie można przelać?
tylko ta rozdarta pierś- oznaką wahania

Czekam...
powłoka z dermy za ciasna
by się rozrosnąć,
utuczyć tę pustkę,

pęknąć
i uwolnić do wszechrzeczy
 

Czas przesypuje się, czy upływa, ale nie zawsze zabiera ze soba cząstki naszego urealnionego życia.., albo są one tak małe, że dla nas prawie nieodczuwalne... Powstaje odczucie "braku przyrastania przeszłości" - z przeżytego życia... Tak odbieram przesłanie Twojego wiersza. Jest ono dramatyczne, ale jednak wskazuje na rozwiązanie: odważnie docierać do prawdziwości życia, każdą chwilę napełnić cząstka odkrytej i doświadczonej prawdy -  rzeczywistości.

Pozdrawiam Cie serdecznie, Wątpicielu :)

@duszka Twoja interpretacja jest bliska mojemu przekazowi. Powiedziałbym nawet, że wzbogaca moje przemyślenia. Dziękuję za reakcję i odwiedziny. Również pozdrawiam :)