Karol Wojtyła przychodzi do pracy

  Wrzesień 1940. Kraków, fabryka Solvaya. Karol Wojtyła stanął przed drzwiami, na których zobaczył tabliczkę, Henryk Kułakowski ,,Dyrektor”. Zawahał się przez chwilę. Podszedł i zapukał.

- Proszę – usłyszał kobiecy głos

  Nacisnął na klamkę. Drzwi się otworzyły.  Ujrzał kobietę w średnim wieku, siedzącą za biurkiem.

- Dzień dobry. Jestem Karol Wojtyła. Byłem umówiony z dyrektorem.

  Kobieta zajrzała do swojego notatnika.

- Proszę chwilę zaczekać.

  Młodzieniec stanął w rogu sekretariatu. Po chwili drzwi się otworzyły i z gabinetu wyszedł mężczyzna, ubrany w fabryczny kombinezon. Spojrzał na stojącego młodzieńca. Przyglądał mu się przez chwilę, po czym bez słowa opuścił sekretariat.

- Niech pan wejdzie. Dyrektor czeka – usłyszał głos sekretarki.

   Karol znalazł się w dużym gabinecie. W głębi  zobaczył mężczyznę w średnim wieku o szczuplej twarzy.

- Dzień dobry. Nazywam się Karol Wojtyła. Miałem się zgłosić do pracy.

  Siedzący mężczyzna przypatrywał się uważnie młodzieńcowi.

- Usiądź – polecił i wskazał krzesło, stojące po przeciwnej stronie biurka.

  Gość podszedł i usiadł. Zdawało mu się, że wzrok gospodarza penetruje go bardzo dogłębnie.

- Zostałeś polecony i dlatego dostaniesz tę pracę. Ona cię uchroni przed wywozem do Rzeszy.

- Kto mnie polecił?

- Teraz trzeba wiedzieć tylko to, co jest niezbędne. Całą resztę należy zapomnieć. 

  Zapanowało milczenie.

- Pierwszy miesiąc będziesz na próbie. Potem dostaniesz normalną umowę. Będziesz pracować w przygotowaniu produkcji. Zostaniesz przeszkolony. Podobno jesteś zdolny. Szybko się nauczysz,

- Bardzo dziękuję. Teraz o pracę w dobrej firmie bardzo trudno.

- Solvay jest dobrą firmą. Szanowaną na całym świecie, nawet na tym marnym świecie, na którym przyszło nam teraz żyć.

- Tak. Jest bardzo cenioną.

- Teraz zgłosisz się do kadr, a jutro rano do mistrza Żabickiego. On ci powie, co masz robić.

- Oczywiście.

- Jeszcze jedno. Wiem, że jesteś zdolny i masz duże aspiracje. Przyjdzie czas, że je będziesz mógł realizować. Praca w fabryce da ci nie tylko bezpieczeństwo, jeśli o bezpieczeństwie w Guberni w ogóle możemy mówić, ale nauczy cię pokory.

- Nie mam wysokich aspiracji, panie dyrektorze. Chcę zostać księdzem.

- Kimkolwiek będziesz i jak wielką wiedzę posiądziesz, jeśli utracisz pokorę, ta wiedza nie przyniesie dobra. Brak pokory oznacza pychę, a pycha to jeden z grzechów głównych. Głównych i niestety bardzo powszechnych wśród tych, którzy uważają się za mądrych i za elitę narodu. Praca fizyczna nauczy cię pokory i szacunku dla ludzi prostych, z których w głównej mierze składa się każde społeczeństwo.

  Dyrektor zamilkł i obserwował, jakie wrażenie zrobiły jego słowa na przybyszu.

- Dziękuję za wskazówki. Chcę zostać księdzem, a pokorę mam w sobie.

- Nie wątpię, że masz ją teraz. Nie utrać jej wtedy, gdy zdobędziesz wiedzę, wykształcenie, odniesiesz sukces i znajdziesz się w innym miejscu. Tylko dzięki skromności, szacunkowi dla innych i pokorze można osiągnąć wiele. W dniu, w którym pomyślisz, że jesteś mądrzejszy, a więc lepszy od innych, zacznie się twój upadek. Nigdy do tego nie dopuść. Niech ten dzień nigdy nie nadejdzie, a prawdziwa mądrość i pokora będą z tobą.  Módl się, żeby twój Bóg ci w tym pomógł.

Młodzieniec czuł się nieco zmieszany wywodem dyrektora. Nie przypuszczał, że rozmowa o pracy może mieć taki przebieg.

- A teraz, młody człowieku, zapraszam do kadr. Musisz wypełnić papiery. Dostaniesz Arbeitskarte, poświadczającą wykonywanie pracy o wysokiej przydatności dla gospodarki Rzeszy.  Pamiętasz nazwisko mistrza?

- Żabicki.

- Tak. Józef Żabicki. Jutro przyjdź przed szóstą.

- Będę.

- A więc cię nie zatrzymuję. Możesz już iść.

Młody mężczyzna wstał z krzesła. Spojrzał na dyrektora.

- Dziękuję. Nie zawiodę pana.

- Niech Bóg, któremu masz się oddać, ma cię w opiece.

- Wierzę w niego bezgranicznie.

- To dobrze. Na razie masz też wierzyć mistrzowi Żabickiemu i słuchać go, jak ojca. Do widzenia chłopcze.

- Do widzenia.

 Karol Wojtyła otworzył drzwi i znalazł się w sekretariacie. Intuicja podpowiedziała mu, że podjął dobrą decyzję, zgłaszając się do pracy w Solvayu. Zastanawiał się przez chwilę, kto mógł go polecić, ale w obecnej sytuacji nie miało to większego znaczenia.

..................................................................................

Henryk Kułakowski –dyrektor Solvay Kraków przed i podczas wojny. Jego syn  - Adam, był adiutantem gen. W. Sikorskiego. Zginął wraz z szefem w katastrofie gibraltarskiej.

Jan Kułakowski – syn brata Henryka - Konrada. Brał udział w powstaniu Warszawskim. Później wyemigrował na Zachód. Był przewodniczącym Światowej Chrześcijańskiej Organizacji Pracy, później pierwszym ambasadorem RP przy UE, a następnie polskim negocjatorem akcesji do UE. Był osobistym przyjacielem Karola Wojtyły.

Jego żona – Zofia Kułakowska, urodzona w Łodzi, w domu rodzinnym przy ulicy…., była cioteczną siostrą mojej mamy.

Witaj -  ciekawe to mało powiedziane...                                              

                                                                                                     Pozd.

---------------------------------

Jest to  fabularyzowana autentyczna historia, którą słyszałem podczas  rodzinnych spotkań. Pozdr. M.  

Czasem dobrze jest słuchać o czym rozmawiają dorośli.

Bardzo ciekawe opowiadanie, krótkie, ale wiele znaczące szczegóły z życia Karola Wojtyły.

PozdrawiaM.

Marku, powiem/napiszę tyle - pokora uszlachetnia. 

I to zdecydowanie Karola Wojtyły:

Wzruszyłam się. 

Bardzo ładne opowiadanie. 

Mi się akurat te zdanie najbardziej podoba. Proste i niezwykle prawdziwe. Na szczęście w przypadku Karola Wojtyły ten dzień nigdy nie nadszedł. 

Lekki, ale treściwy i żywy - pieknie wypracowany diałog. Jest on własciwie formą tego opowiadania, dotyczącego wydarzenia trwającego zaledwie kilku minut, prawdopodobnie tyle, ile jego czytanie. Zadziwiające, ile wiedzy i jasności wynosi się z nich :) Pozdrawiam :)

@Justyna Adamczewska @duszka ;@Waldemar_Talar_Talar @Marlett @Gaźnik ;@Bączek_Bączyński

Dzięki za 

@Stanisław Prewecki Przy tym nie byłem, tylko słyszałem o tej historii z trzeciej ręki, czyli od Mojej Ciotki i Jej Męża, z którymi utrzymywałem bardzo bliskie stosunki. Byli to wspaniali ludzie i wielcy patrioci, a Ich dom w Brukseli był ostoją emigracyjnej polskości. Wszystkie wymienione z nazwiska osoby są autentyczne, natomiast szczegóły rozmowy mogły być oczywiście inne.  

Jeśli na faktach, to ciekawe

i dobrze, że wspomniane.

----------------