Z dorosłości drwić

pozałatwiam trudne sprawy
zamaluje głupie sny
pozamykam wszystkie wrota
by móc sobą być

małym stać się znowu chłopcem
bez problemów sobie żyć
znów budować zamki z piasku
w chowanego kryć

iść przez życie po swojemu
do księżyca wyć jak wilk
kochać Kasie i Kamilę
z dorosłości drwić

Ja chyba napisałabym na końcu: "w dorosłości tkwić".., bo nie możemy z niej naprawdę uciec, ale dobrze jest, gdy zawiera w sobie też to (wewnętrzne) dziecko, którym kiedyś byliśmy cali. Ja je w sobie mam i każdemu tego życzę :) I znowu trafiłeś w ważny i czuły dla każdego temat swoim lekko, płynnie i rytmicznie skomponowanym wierszem, Waldemarze. Pozdrawiam :)

Podobno mężczyźni nigdy nie dorośleją

tylko lat mi przybywa

Ta wersja mi się podoba.

Młodość przychodzi z wiekiem i tego się trzymam.

Może dlatego często wpadam do tej poetyckiej piaskownicy i z piasku słów  stawiam babki.

Pozdrawiam

Witam serdecznie -  dziękuje za odwiedziny czyli czytanie komentarz

oraz głosik -   wszystko jest miłe.

A owe zakończenie zostawię...

                                                                     Przyjemnego wieczoru życzę.

Witaj -   cieszy mnie twoje podobanie -  dziękuje za wszystko Andrzeju.

                                                                                                                                 Pozd.