Mała apokalipsa

Gdzie błękit spotyka się z drewnem

a światło bliskości roztacza woń

myśli uwolnione w garści Twej zepnę

i niech rozgrzeją mą zimną dłoń

Gdzie noc oplata skrycie nasze dusze

a usta w rytm szumu powtarzają słowa

by nikt normalny nie mógł mówić „muszę”

„Niech woda to wino, a wino to woda”

Zerknij na ogród rozkoszy ziemskich

Upadek ludzkości i zwycięstwo grzechu

Jak malarz na płótnie stawia pierwsze kreski

By trwać w rozkoszy nie puszcza oddechu

Zechciej zerknąć teraz na mnie

Nim nasze oczy otoczą się brudem

Pragnienie serce Twoje skradnie

I nie zechcesz tego nazwać cudem