Wierszyk nihilisty

Ni to smutne ni to straszne

Jak mi łeb nawija fałszem

Siedzę w domu, nic nie robię

Ale skrzętnie pielęgnuję fobie

Zza pogiętych fal spoglądam jak przeplata kolor światło

Liczę takty wskazówek zegara

Twarz czule głaszczę pobladłą

Człowiek i świat to niedobrana para

Witam :) Twój wiersz przemówił do mnie, a jego puenta otworzyła mnie na jego głębsze zrozumienie. Zaczynasz go w wyraźnym rytmie, który jednak po przeczytaniu pierwszej zwrotki sie załamuje, co mnie nieco irytuje, bo zdążyłam sie juz do niego przyzwyczaić. Pozwolę sobie go wygładzić, bo wiersz jest tego warty i żeby dac Ci też odczuć róznicę w jego odbiorze:

Ni to smutne ni to straszne

Jak mi łeb nawija fałszem

Siedzę w domu, nic nie robię

Skrzętnie pielęgnuję fobie                    (bez "Ale" na początku wersu)

Zza pogiętych fal spoglądam jak przeplata kolor światło

Liczę takty z tarcz zegara                     ( "z tarcz" zamiast "wskazówek")

Głaszczę czule twarz pobladłą             (zmieniłam kolejność słów w wersie)

Człowiek - świat to niedobrana para     (myślnik zamiast "i")

Co Ty na to? Pozdrawiam serdecznie :)

Dobry szlif, podoba mi się, może za wyjątkiem tarcz.

To w zasadzie dwa teksty zlepione w jeden. ;)