Wędrowcu

Wędrowcu

Czy mnie słyszysz?

Oto nadciągają Wiatry Nienawiści

Skryj się

Zmiotą Cię z powierzchni Ziemi

Czy tułasz się nadal?

Uważaj na niebezpieczne morza

Pochłoną Cię ich fale pogardy

Wędrowcu

Nie przerywaj wędrówki

Nie masz celu?

Spójrz na Horyzont

Migocą tam Światła Miłości

Czy znajdziesz kiedyś swą oazę?

W czasach, gdy wysycha i pustynne ziele

Niełatwo znaleźć zacienione miejsce

Czy wejdziesz kiedyś na bezpieczny

statek

Którym przepłyniesz przez ten Ocean Zamętu?  

Rozejrzyj się 

Czyż nie otaczają Cię Stepy Niepokoju? 

Wędrowcu 

Wiem, że nie widzisz końca 

Czujesz przecież

Że niełatwo przejść przez Góry Szyderstwa

Ale spójrz na Horyzont

Widzisz, jak migocą nadal Światła Miłości?

Podoba mi się treść Twojego wiersza i forma jej ujęcia, Bartoszu, jednak proponowałabym Ci zastanowic sie , czy druga jego część nie jest za bardzo powtórzeniem pierwszej i czy wiersz w rzeczywistości nie "chce" się juz w połowie skończyć, żeby sie nie powielać... Wyglądałby wtedy tak:

Wędrowcu

Czy mnie słyszysz?

Oto nadciągają Wiatry Nienawiści

Skryj się

Zmiotą Cię z powierzchni Ziemi

Czy tułasz się nadal?

Uważaj na niebezpieczne morza

Pochłoną Cię ich fale pogardy

Wędrowcu

Nie przerywaj wędrówki

Nie masz celu?

Spójrz na Horyzont

Migocą tam Światła Miłości

Jak myślisz? Pozdrawiam :)

Tak jak @duszka mam pozytywne odczucia co do treści wiersza, jednak jestem też lekko zdezorientowana: Autor sam chyba nie jest do końca przekonany udzielając wskazówek...

Pozdrawiam

Zmieniłem trochę kolejność strof, jak i również stylistykę. Myślę, że to wprowadzało te „zdezorientowanie”. Założenie było takie: ostrzeżenia - widok nadziei - rozważania - zwątpienie "wędrowca" - ponowne zauważenie celu, nadziei 

Myślę, że teraz jest to bardziej widoczne. Pozdrawiam :) 

@Bartosz : Dziękuję. :)

Miałam na myśli to, że np. ostrzegasz Wędrowca, który zmierza w jakimś kierunku, a jednocześnie pytasz go, czy nie ma celu. Jeśli kogoś upominamy, czy chcemy wskazać drogę, to oznacza, że sądzimy, iż droga, którą już wybrał moze nie być właściwa. Czyli, że ma już cel, ale albo nie jest on odpowiedni, albo nie tędy droga... Tak to odczuwam. Ale to nie jest zarzut. Licentia poetica... :)

Pozdrawiam

Racja, każdy odbiera inaczej. Cóż, to przecież dobrze :) 

Na pewno dobrze. :) Chyba że interpretacja czytelnika całkowicie kłóci się z zamysłem autora. 

Ale może autor tak skonstruował tekst, że można go opacznie interpretować? :)

Przyznam, że czasem jestem naprawdę zaskoczona tym, co czytelnicy potrafią znaleźć w moich wierszach... :)

Pozdrawiam

Ja również bywam zaskoczony. Jak

pisałem, cały ten wiersz jest metaforą. Wędrówka przez życie. Raz dostrzegamy nadzieję, czyli tutaj Światła Miłości, raz ją tracimy poprzez walkę z przeciwnościami losu, tutaj Góry Szyderstwa, fale pogardy itd. Musimy się przed tym chronić, a jeżeli nie jest to możliwie - stawić im czoło, wyjść im na przeciw. Zastanawiamy się ciągle jak przejść przez życie, co robić, co obrazują strofy nr 4,5 oraz 6. Ale w końcu dążymy do tego, aby podążać w jakimś kierunku, a nie tułać się bez celu. Bez nadziei nie możemy żyć. To oczywiście mój zamysł, co kto tam znajdzie, to już jego sprawa :) 

Ten zamysł jest dla mnie, oczywiście, jasny. Chodzi mi o niuanse, czyli np. czy świadomość celu powoduje, że do niego dążymy? Czy ten, który się zatrzymał w obliczu zagrożenia stoi w miejscu, albo się cofa, a ten, który prze naprzód robi postępy? A może jest odwrotnie? Czy ten, który ostrzega, jest godny zaufania? A może chce spowolnić? Sprowadzić na manowce? A może jest oderwanym od życia idealistą?

W Twoim wierszu odnajduję o wiele więcej znaków zapytania, niż sam postawiłeś.

Pozdrawiam

Podoba mi się, bez okrajania, łapiesz czytelnika na wędkę pytaniami, nie chce się odchodzić. 

"Pustynne ziele" skradło mi serce. 

W ostatnim wersie może tylko pacnęłabym enter przed "Miłości", żeby był element zaskoczenia i przeniesienie do innego wymiaru. 

Ale to tyle

Zastanawiam się jeszcze, dlaczego tekst jest pomarańczowy, czyżby jakieś nawiązanie do piasku pustyni ludzkich serc?

Coś mi się zdaje, że jednak pojechałam za daleko

Pozdrawiam z uśmiechem, 

D. 

Tak, to nawiązanie do piasków pustyni. Pozdrawiam :). 

A, to jednak trafiłam

Czuję się zobligowany do tego, by przeczytać ten wiersz. :-)

Moim zdaniem lepiej brzmiałoby "Wędrowcze".

Co to reszty to mnie się bardzo podoba. Treść nawiązuje do klimatu jaki uwielbiam i jaki często poruszam w swoich wierszach. Czuć w tym taki romantyzm, takie pielgrzymowanie po świecie i szukanie własnego "ja", nawet jeśli miałoby się tego nigdy nie znaleźć. 

Tak, bardzo romantyczne. :)

Pozdrawiam :)

@Bartosz : Dziękuję. :)

@duszka Złe. Poprawna forma to chyba wędrowcze, a nie wędrowcu. Jeśli masz naście lat, to ok, ale jak masz już swoje lata to czem prędzej takie pisanie porzuć. Egzaltowane, ckliwe. mem zdaniem.