Pogodzony

Opowiedz o tamtej dziewczynie

Mijałeś ją przecież nieraz

Fiołkowe oczy, cudowne ciało

Lecz wzroku nie chciałeś zawiesić

Twój wiek nie ma znaczenia

Czy ona naprawdę jest zła?

Jej zimne serce nigdy nie biło

Została do tego stworzona

Przechodząc rozrzuca smutek

Przeszywa Cię zimny dreszcz

Puka do domów, nie czeka

Zaproszenie jej niepotrzebne

Chociaż zabiera cielesny ból

Zostawia smutek i łzy

Niektórzy biegną do niej

Pragnąc jej dotyku

Jej zimnych pocałunków

Myśląc, że to ukoi ból

Większość próbuje ją omijać

Nie rzucając się w oczy

Niczym jej nie przekupisz

Nie uciekniesz od niej

W czasach gdy jej żniwo

Zbierało miliony istnień

Oswoić się z nią starano

Sztukę tworzono, wiersze pisano

Biały koń, a na nim przemierza

Najdalsze świata zakątki

Głowę zdobi wianek jesienny

A wiatr białą suknię rozwiewa

W ręce trzyma miecz

Zapewne wiesz kim ona jest

Mówią na nią śmierć

Bliżej poznałem ją na polu bitwy

Często z nami żartowała

Słyszałem huk, strzał

Widziałem tryskającą krew

Urwane kończyny, krzyk

Czując jej oddech na karku

Krzyczeli bliskich imiona

Lecz przychodziła tylko ona

Gdy nadejdzie mój koniec

Odważnie spojrzę jej w oczy

Nie żałując niczego

Jak starą przyjaciółkę powitam

Tak też Tobie radzę przyjacielu

Postępuj zgodnie z tym co czujesz

Żyj pełnią życia, nie myśl o niej dużo

I tak zjawi się nieoczekiwanie

Bardzo klimatyczne. Później zacząłem się już lekko domyślać o kogo chodzi. :-)

Od siebie gorąco polecę Anioła śmierci Lermontowa. Twój utwór od razu mi się z nim skojarzył.

Trochę podobny motywy i wyjaśnienie dlaczego śmierć jest taka jaką znamy dzisiaj: