Powoli

Toczę się

Powoli badam

Każdą przeszkodzę z marmuru

Ołowianą

Studiuję

Każdą mapę księgę życie śmierć

Czekając na olśnienia ciche blaski

Powolność

Uspokaja pośpiech ducha

W harmonii

Duch nigdy się nie spieszy

I jak bryza

Przychodzi odchodzi to jest to go nie ma

Muska delikatnie iskierkami szczęścia moją duszę

Powoli

Toczę się to przodu

I otwieram

Kolejne księgi rozwijam

Mapy

Zamykam i myślę

Potem kryję się

W zaciszu

Owijam

Chmurami miękkimi moją głowę

Boskim pierzem moje ciało

I w końcu

Odpływam

Nie czując

Jak dopada mnie sen

I śnię

Aby nigdy nie zapomnieć

Powolności

Ktoś lub coś, co sie powoli toczy, ma rzeczywiście duzy kontakt "z podłożem", z tym, co napotyka na swojej drodze... I pozwala duchowi wchodzić delikatnie w sposób wolny i dowolny w ten ruch...

Bardzo interesujący i poetyczny opis relacji z rzeczywistością, czy tez drogi przyswajania prawdy istnienia, której podstawą jest powolność - na jawie i we śnie. Jestem pod wrażeniem :) Pozdrawiam.

Dziekuję :) Pozdrawiam.