Ach, ten brak weny

Ach, ten brak weny

I znów brak weny dopadł mnie

Śpiewając białym szumem w tle.

---

Spotkałem się już ze stwierdzeniem, że weny nie ma... Ale jak tu ugotować coś z niczego? 

Wena istnieje. Jak tu pisać wiersze bez tej muzy poetów? :-)

Pamiętam jak nieraz wychodziłem w piękne, słoneczne dni do lasu. Wspaniałe widoki, wszędzie zieleń i ta cisza. Często robiłem to z myślą o napisaniu czegoś ,,unikatowego", ale jak na złość nic nie wpadało do głowy. Dopiero w domu, po paru miesiącach zostawał mi urok tamtych miejsc. Nie wiem czy graniczy to z upośledzeniem, że tak wolno muszę to trawić, ale bardzo rzadko skrobię coś poza domem ;p 

Pamiętam, że kilka fraszek kiedyś napisałem w pracy. Nawet się podobały :D

Napisałem kiedyś całkiem dobrze odebrany utwór (chyba o tytule ,,samotność") w szkole na okienku. Dziewczyny z grupy puściły durne musicale, których nienawidzę, ale powstał nawet niezły wiersz pod rytm jednej piosenki. Kompletnie nieświadomie... :D

A! Miałem też kiedyś taki nagły napad potrzeby pisania (właściwie bez konkretnego pomysłu) w klubie na palarni...Napisałem dziesięć i dalej podziwiam moje skupienie w tamtejszej sytuacji (ale o tym wstyd tak publicznie ;).

@Nieznajomy Niewidzialny To jesteś lepszy. Pamiętam, że w szkole jedyną moją poezją były wierszyki pisane na moich kolegów, zresztą z wzajemnością. :-DD

Też tak robiłem! Największą głupotą, którą znało chyba całe liceum, był ,,Żonkil dwulistny" :DD Wiersz prawdziwa poezja, tylko nie bardzo było wiadomo, co ,,autor" miał na myśli. Ale pytania mojej wychowawczyni polonistki, kto zmalował od nas taki ,,wierszyk", że szepczą go w innych klasach po ławkach... ( bo chyba tylko nasza klasa była taka artystyczna przez małe ,,a") :D

@Nieznajomy Niewidzialny Hehe no tak. Pozwól, że swoich wierszyków raczej nie będę cytował. :-)

Jeszcze się okaże, że ktoś tu z mojej starej szkoły jest i mnie rozpozna. (oczywiście wzajemnie) :-DD

A może to wstępna i konieczna faza - to "stwarzanie" białego szumu, białej przestrzeni w nas, białej kartki, białego ekranu..? Może wena najpierw wymiata z nas nasze własne zachcianki, pragnienia, żądze, czy podpowiedzi innych, żeby potem sama przemówić - dzwięcznie, lekko i czysto... Pozdrawiam :)

@duszka Być może. :-) Jeśli tak jest to będzie to bardzo pocieszające.

Dość błyskotliwie !

Jest wena, jest emocja w Twoim tekście. Trochę mam zaległosci, bom chwilę była nieobecna, ale nadrabiam. :)) Do miłego. 

Błysk w oku

tańczy na obłoku, 

a ten zauroczony

szuka w niebie żony. :)) 

Taka prawda Panie KK.