WRACAJ!

Rozsądku – gdzie ty jesteś? Gdzie zgubiłam ciebie?

Czy wtedy, gdy bawiłam chwilę w siódmym niebie?

Czy gdy na wierzbie gruszki słodko zapachniały?

A może gdy chrupałam niebieskie migdały?

Rozsądku, gdzie ty jesteś – i czy jesteś zdrowy?

Pewnie poszedłeś wreszcie po rozum do głowy,

lub, co gorsza, poszedłeś, gdzie poniosą oczy...

Mam rozumieć, że kołem fortuna się toczy?

Rozsądku, wracaj, proszę! Już mnie głowa boli!

W oczekiwaniu zjadam trzecią beczkę soli;

mam coraz mniej nadziei, coraz mniej odwagi,

I wytrącona jestem całkiem z równowagi!

Nie mogę spać - wciąż twoich nasłuchując kroków;

przyrzekam: zejdę zaraz na ziemię z obłoków;

obiecaj, że już jutro wrócisz do mnie z rana,

bo szukam cię jak igły w wielkim stogu siana!

Nie tylko ty szukasz rozsądku. :-)

Wiesz co w tym wierszu jest najlepsze i co zauważyłem? Wszystkie rzeczy, które robiłaś czekając na rozsądek były... absolutnie pozbawione rozsądku. ;-D

@Wędrowiec.1984 : Dziękuję za Twój głos. :)

@WarszawiAnka silwuple ;)

O to właśnie chodzi - wiersz ma się ocierać o absurd. ;)

Tyle, że to, co robiłam nie działo się w czasie oczekiwania na rozsądek, ale właśnie doprowadziło do jego zagubienia... :)

Kto teraz może wiedzieć, gdzie się podziewa?

Pozdrawiam

Bardzo dobry motyw. Skoro nie ma rozsądku to jak można robić rozsądne rzeczy? ;)

Otóż to. :) Brak rozsądku skutkuje absurdalnym działaniem. Cała rzecz w tym, kiedy się właściciel(ka) zorientuje, że go nie ma?

Wielokroć można się w ogóle nie zorientować :D

@Wędrowiec.1984 : Dziękuję. :)

Można! I wielu żyje w błogiej nieświadomości tego braku, wbrew zdrowemu rozsądkowi.

Peelka też długą drogę przeszła, zanim zauważyła, że zgubiła... :)

nie tylko ty szukasz rozsąndku . kocham ten wiersz przesilę go dalej (  linka z tym wierszem)

przy okazji zapraszam na mój profil

Witam -  podoba się - i to po całości - uśmiechem nagradzam i  serduszkiem.

                                                                                                                                          Miłego życzę.

Hmm.., wydaje mi się, że utrata rozsądku jest najpierw decyzją - o pominięciu go.., a dopiero potem powstają "nierozsądne czyny"... I to chyba mnie w Twoim wierszu dezorientuje, bo piszesz tak, jakby nierozsądne zachowania peelki doprowadziły do utraty u niej rozsądku... A więc w jaki sposób one same stały się nierozsądne? Poza tym wiersz brzmi lekko, humorystycznie, sympatycznie i trochę nawet (w moim odczuciu) naiwnie, może przez zastosowany parzyste rymy, i nieco nielogiczne (ak dla mnie) pytania.

Mam nadzieję, że nie uraziłam Cię moja szczerością, WarszawiAnko :) Pozdrawiam serdecznie :)

Tematyka - godna polecenia każdemu :) Mnie się bardzo podobała ta poetycka wizualizacja, a Peelka jak się zwraca do rozsądku - to znaczy, że dobrze wie, iż on istnieje ... :)

Pozdrowienia

@Marek.zak1 : Dziękuję za Twój głos. :)

@Waldemar_Talar_Talar : Dziękuję za Twój głos. :)

@iwonaroma : Dziękuję za Twój głos. :)

Dziękuję i pozdrawiam.

Dziękuję, cieszę się, że się podobało.

Pozdrawiam

Dziękuję, Duszko, wszystkie Twóje uwagi są słuszne. :)

Wiersz jest, oczywiście, humorystyczny, jak również naiwny - bo nieraz naiwnie wierzymy, że wybraliśmy właściwą drogę, albo że nasze działania mają głęboki sens. Pod powłoką humoru kryje się jednak odarty z naiwności lęk przed podejmowaniem następnych działań - a nuż okażą się równie absurdalne? Nie dziwię się, że czytając ten tekst czułaś się zdezorientowana - Peelka też jest zagubiona. A zachowywała się nieroztropnie, bo przestała słuchać głosu rozsądku do tego stopnia, że teraz sama już nie wie, gdzie on jest...

Pozdrawiam :)

Dziękuję, Iwonko, za tak pozytywny odbiór. :) Myślę, że chociaż niektórzy są rozsądni ponad przeciętną, to w życiu praktycznie każdego są takie obszary, gdzie rozsądkowi trudno jest dojść do głosu. 

Co do świadomości Peelki, to owszem, wie, że rozsądek istnieje i gdzieś być musi - sęk w tym, że nie wie gdzie. Dlatego liczy, że on sam do niej wróci...

Czytając Twój komentarz przypomniałam sobie pewien stary dowcip.

Marynarz na statku pyta kapitana:

- Panie kapitanie, czy można powiedzieć, że coś zginęło, jeśli się wie, gdzie to jest?

- Oczywiście, że nie - odpowiada kapitan. - Jeśli się wie gdzie coś jest, to znaczy, że nie zginęło.

- A więc pańska lornetka nie zginęła - odpowiada uradowany marynarz - wiem, gdzie jest! Wczoraj upuściłem ją do morza.

Pozdrawiam :)

ha, ha :) dobre :) 

@TakitamWpis : Dziękuję za Twój głos. :)

@iwonaroma : Dziękuję. :)

Znam to od dawna, a wciąż mnie bawi. :)