Dzwonki niebieskie

Przy starym płocie drewnianym 
zakwitły dzwonki niebieskie
i ogłosiły rankiem
że w sercu twoim zamieszkam.
I chociaż jeszcze cię nie znam,
bo z tobą nie rozmawiałam,
to dzwonki już dzisiaj dzwonią:
„on wart jest twego kochania”.
Poukładały kielichy 
na zieloniutkim pędzie,
a pelargonie i malwy
czekają, co to będzie?

Życie jest cudem zdarzeń,
koleje losu wyplata,
wierzę, że się spotkamy,
najpóźniej pod koniec lata.
Szczęście oddamy kwiatom,
uśmiech ludziom w żałobie,
radość matce naturze,
a miłość darujmy sobie.



Podarować - coś, komuś, a „darujmy sobie” w znaczeniu, źe ja tobie, a ty mnie. Nawzajem. Wtedy jest prawdziwa miłość.

"...wierzę, że się spotkamy,
najpóźniej pod koniec lata."

Miła nadzieja... :)

Pozdrawiam

Świetna pointa! Miałem zacytować co mi się z niej podoba ale podoba mi się wszystko więc nie ma po co cytować. :-)

Wiadomo, nadzieja to nadzieja:)))))))))

:))))))))))))))))

A to są autentyczne moje dzwonki niebieskie :)

Pierwsza zwrotka bardzo ładna, liryczna, wdzięczna :)

Lubię dzwonki i kolor niebieski.

Ale druga, mimo przekazu, nie podoba mi się.

Za dużo pospolitych, pamiętnikowych wtrętów:

po Tobie spodziewam się zawsze czegoś lepszego, niż to co powyżej.

Sorry.

Pozdrawiam,

D.

Chyba zakończyłbym na pierwszej strofie. Druga to trochę taki tekścik jak z laurki. Nie gniewaj się ;)

Pozdrawiam