Przygody Gotfryda ulepionego z melancholijnej soli – 2/x

Wszelkie prawa zastrzeżone. 

WSZELKIE PODOBIEŃSTWO DO PRAWDZIWYCH POSTACI I ZDARZEŃ JEST PRZYPADKOWE

Część pierwsza - 

Część druga:

Przewrażliwienie Gotfryda na temat jego własnej odrębności sprawiało, że przed wyjściem ze swojego bezpiecznego schronienia przeprowadzał bardzo szczegółową i wyczerpującą ablucję wedle jasno określonego schematu. Kalendarz w smartfonie wskazywał poniedziałek, dlatego oprócz porannej toalety, mycia zębów i prysznica, scenariusz rytuału zakładał również golenie wciąż rzadkiego, pomimo wieku, zarostu i obcinanie paznokci u stóp.

Gotfryd szczerze nienawidził tych czynności. Jeśli tylko miałby taką możliwość aby całkowicie wyeliminować je ze swojego życia – z pewnością by to uczynił, nawet kosztem własnego indywiduum na rzecz biotechnologicznego transhumanizmu. Wykonywanie czysto ludzkich zabiegów higieniczno-pielęgnacyjnych traktował jako przykry obowiązek, którego spełnienie zbliżało go do norm i standardów rządzących światem relacji interpersonalnych.

Po co sobie utrudniać życie – myślał. - W dzisiejszych czasach ludzie tak zwracają uwagę na powierzchowność, że zaniedbywanie higieny osobistej z czysto pragmatycznych względów wydaje się stanowić formę samookaleczenia i autostygmatyzacji. Jestem na to zbyt inteligentny – twierdził.

Po zgaszeniu papierosa i wyrzuceniu niedopałka przez okno, Gotfryd poszedł do toalety ze smartfonem, na którym przeglądał najnowsze wydarzenia ze świata showbiznesu, którym skrycie gardził.

Marne wydmuszki. Powierzchowne wytapirowane laski i metroseksualni faceci. Sztuka dla sztuczności. Obrzydliwe. A jednak zmuszony jestem być z tym na bieżąco, aby nadążać za miałkimi trendami, za którymi podążają przeciętni ludzie.

Za każdym razem gdy dowiadywał się, że jakaś znana piosenkarka została zdradzona przez trzeciego z kolei męża, z jego krtani wydobywało się szydercze parsknięcie.

Zupełnie mnie to nie dziwi. Czy one naprawdę są tak naiwne? W zasadzie bardziej mi szkoda kobiet niż tych cwanych skurwysynów, którzy mamią je fałszywymi fasadami.

Po wypróżnieniu i zużyciu pół rolki papieru toaletowego (co w przypadku obsesyjnego pedantyzmu Gotfryda było normą), udał się do łazienki i przez minutę skrupulatnie namydlał i spłukiwał ręce parzącą wodą, powodując, że jego dłonie wyglądały jak po tarkowaniu buraczków z okresu dzieciństwa do ulubionego, domowego gulaszu. Następnie, z niewielkiej toaletki przy lustrze, wyciągnął szczoteczkę do zębów z kubka i zsynchronizowanym ruchem lewego kciuka i palca wskazującego odkręcił tubkę pasty do zębów i zaaplikował niewielką jej ilość na szczoteczkę. Zęby mył bardzo energicznie, aż z dziąseł płynęła świeża krew, wymieszana z posmakiem porannej kawy i zapachu tytoniu. Po minucie splunął do umywalki i wypłukał jamę ustną świeżą wodą z kranu, a następnie wyszczerzył się do lustra, żeby sprawdzić, czy wykonał kolejny punkt z rytualnej checklisty zgodnie z narzuconymi sobie standardami.

Czwórka z plusem – pomyślał. – Teraz jeszcze te nieszczęsne golenie.

Spośród wszystkich czynności najbardziej nie cierpiał golenia. Jego rzadki, młodzieńczy zarost, pomimo dwudziestu siedmiu lat na karku, wyglądał komicznie. W zetknięciu z własnym odbiciem w lustrze na myśl przychodziła mu żałosna postać podrzędnego, czterdziestoletniego komika prawiczka, albo jeszcze gorzej – pedofila czatującego na wylotówce w okolicach wiejskiej szkółki harcerskiej.

Podczas każdego golenia zawsze musiał się zaciąć. Pewnego razu tak niefortunnie pociągnął ruchem ostrza, że rozcięta górna warga wymagała chirurgicznego szycia. Od tamtej pory, ponieważ korzystał z najtańszych maszynek, golił się bardzo powoli i ostrożnie, bacząc na najmniejsze wgłębienia skóry, zwłaszcza w okolicach ust i gardzieli. W tym miejscu warto zaznaczyć, że stosunek Gotfryda do pieniędzy był niezwykle ambiwalentny i pełen sprzeczności. Z jednej strony starał się być niezwykle oszczędny w kwestii chociażby garderoby i przyrządów do pielęgnacji ciała, do którego bądź co bądź przywiązywał duża wagę, w innej natomiast, tj. jedzenia, był niezwykle rozrzutny. Potrafił w jeden dzień na jeden posiłek wydać pięćdziesiąt złotych na podwójny zestaw w fastfoodowej sieciówce.

Po zgoleniu zarostu przyszedł czas na naprzemienny prysznic, raz gorącą, raz lodowatą wodą.

Tak myli się Rosjanie z KGB – powtarzał sobie w myślach za każdym razem, gdy wkraczał do kabiny. Nie był pewien czy to prawda. Kiedyś usłyszał taką nowinkę od któregoś ze znajomych lub wyczytał z Internetu. - Nieważne, liczy się efekt. - twierdził. A efekt był korzystny tzn. wyczuwał poprawę wydolności i odporności organizmu. Ponadto po takim naprzemiennym prysznicu jego mózg pracował na wyższych obrotach.

Po wejściu do kabiny Gotfryd odkręcił kurek z gorącą wodą, po czym delikatnie kalibrował temperaturę do około 70 stopni Celsjusza kurkiem z zimną. Czuł się wówczas, jakby słodkowodny parujący gejzer wypalał w nim wszystkie grzechy codzienności, którymi splamił się niegdyś w kontaktach z ludźmi. Po kilku chwilach następowała w nim jakaś niezrozumiała, katartyczna przemiana objawiająca się mrowieniem na całym ciele, czym rozkoszował się nieskrycie, dając wyraz rozmaitym piskom i okrzykom. W trakcie spłukiwania namydlonego ciała przypominał sobie pewne badanie, które miało rzekomo potwierdzać, że samotni ludzie częściej myją się w gorącej wodzie, aby odgonić lęk przed upiorną samotnością.

I co z tego? Że niby jestem samotny? Ja po prostu nie przepadam za ludźmi. Większość ludzi funkcjonuje jak zwierzęta zaadaptowane do życia w dżungli na cudzą miarę. Tylko nieliczni potrafią ją przekształcać. Ci z kolei, którzy to robią, najczęściej niszczą karczując i wypalając wszystko i wszystkich na swojej drodze.

Gotfryd w swoim tragikomicznym myśleniu lubił być nieprzewidywalny, dlatego zaraz po umyciu się, natychmiast sięgał po niebieski kurek z zimną, lodowatą wodą, która wpijała się w jego skórę jak setki naostrzonych szpilek.

Jestem nad brzegiem Jordanu i chrzczę swoje ciału przed wyprawą za linię wroga, aby walczyć z wszechogarniającym ten świat kurestwem. Niebawem czeka mnie wyprawa do sklepu, a w nim mnóstwo szerszeni, które potrafią zabijać najmniejszą życzliwość jednym spojrzeniem źrenic wypełnionych trojańską pogardą opatrzoną fałszywym, ckliwym uśmieszkiem.

Po odhaczeniu punku „prysznic”, Gotfryd wyszedł z kabiny, opatulił się miękkim, czerwono żółtym, plażowym ręcznikiem i wrócił do swojej jaskini. Jego pokój przypominał zaniedbaną salę laboratoryjną ze względu na panujący w niej dysonans czystości i nieładu. Czystości, ponieważ codziennie przed samym wyjściem skrupulatnie sprzątał wczorajsze butelki po piwie i ścierał nawilżoną ściereczką popiół po papierosach na biurku. Nieładu z kolei, ponieważ jego rzeczy osobiste były posegregowane w dość osobliwy sposób. Łączył na przykład opakowania po yerba mate i kawie z książkami na jednej półce (których nigdy swoją drogą nie czytał), na innej zaś popsute słuchawki z papierosem elektronicznym, z którego w zasadzie nie korzystał, chyba że w przypływie natchnienia nagłego postanowienia remanentu własnego życia decydował się na rzucenie tradycyjnego palenia, co zazwyczaj kończyło się jedynie na dwudniowej, niepotrzebnej nerwówce.

Gotfryd położył się na łóżku i czekał, aż jego ciało wyschnie z mieszanki wody i spływającego strużką potu. Ilekroć wracał do swojego pokoju, tyle w jego umyśle rysowały się miliony scenariuszy dialogowych z różnymi ludźmi, z którymi mógł się spotkać w najbliższej przyszłości. Tym razem zaczął rozmyślać nad grupką studentów, którą zobaczył dzisiaj przez okno.

Studenciaki sączące piwo na balkonie w kontraście starszej, peryskopowej babinki. Ciekawe... cóż za przepiękna społeczna hiperbola – pomyślał. - Różnica pokoleniowa aż bije w oczy. Ciekawe jak owa babinka oceniłaby kondycję moralną wspomnianych młodzianów. Nieodpowiedzialne młodzieniaszki, niekryjące się ze swoim alkoholizmem? Upadłe aniołki u przedsionka piekła? A może dostrzegłaby chociaż w jednym z nich przyszłego znamienitego prawnika? Albo poetę, artystę? Alkohol przecież nie dzieli ludzi na rangi społeczne. To czysto ludzki wymysł marnych umysłów – skonstatował.

Zegar wybił trzynastą po południu.

Kurwa! Jak ten czas zapierdala. Przecież jeszcze nic sensownego nie zrobiłem. Zdążyłem ledwo dupę podetrzeć, spalić fajkę, wypić kawę, umyć się a już minęła godzina odkąd wstałem. Cholerna niemoc wobec wszechmocy tego zegara mnie przeraża. Dlaczego inni ludzie w ogóle się tym nie nie przejmują... Nie umiem tego zrozumieć. Względem przemijania jesteśmy jak niewolnicy na dziurawej łajbie w tonących blaskach pustyni, do której ktoś z uporem maniaka dolewa po filiżance wody w nadziei, że przezwycięży nieokiełznane żywioły.

Gotfryd wstał z łóżka, sięgnął po cążki do paznokci znajdujące się w górnej szufladzie jego biurka i rozpoczął operację. Najpierw najgrubszy palec, na którym zaczynał kiełkować grzyb z gatunku candida, który podstępem niczym czarny kupidyn rozkochał do żółcieni delikatny, niewinny niegdyś paznokieć. Następnie obciął pozostałe paznokcie u obydwu stóp, poszedł po zmiotkę z szufelką i posprzątał dawne fragmenty własnego ciała.

Ok, teraz tylko ubrać się, wziąć śmieci i ruszam do tego cholernego sklepu!

Część trzecia - 

Dzięki, że podzieliłeś/aś się swoimi odczuciami :) Piszę, ponieważ traktuję to opowiadanie jako trening literacki. Pierwsze trzy części napisałem bez planu, dalsze będą z planem. Mam pewien koncept w głowie, więc może odrobinę zaskoczę, choć nie obiecuję :)

W trzeciej części chciałem dodać odrobinę więcej sarkastycznego humoru, ale coś mi się nie kleiło, dlatego zostawiłem w formie - jak to nazwałeś - Cierpienia Młodego Wertera. W kolejnych planuję obok wyrazistych opisów dosypać szczyptę wartkiej akcji. 

Pozdrawiam serdecznie