Wieża melancholii

Patrzę na kraciastą wiosenna widokówkę

wprost z okiennicy w towarzystwie

niedopitych nikotynowo kofeinowych porannych rytuałów.

Niezmącony ornament niedobudzonych gwiazd,

szarga się z melodyjnym pomrukiem kruków i wron.

W trzecim rzędzie onomatopeicznym prawo/lewo ramiennym gestem

jakiś starzec truchtem młodziana pędzi przed siebie,

nie bacząc na poranne, zroszone kroplami, powietrze.

Nagle gołąb z rozpostartymi skrzydłami

kreśli białe nieprzejednane czystością smugi.

W oddali ogromny komin wypluwa z siebie

kłęby horyzontalnych obłąkańczych chmur. .

Zabójcza wykałaczka powoli spala się do miejsca,

w którym jeszcze chwilę temu występował munsztuk,

pomarańczowy w białe, tylko z pozoru, kropeczki.

Jakoś dziwnie się wykręca pod naporem silnych wdechów.

i wyziewów krzywej, sennej wieży melancholii