Błysk pamięci

w naszych stronach wciąż panuje ład
alejki trzymają się ławek na których 
pisane patykiem nie pozostawiało żadnych złudzeń

odziedziczyłam po tobie mocną głowę 
zimną krew i niewyjaśnioną miłość
za każdym razem kiedy tu jestem
wraca cierpki posmak

wina leży po drugiej stronie nieba
to stamtąd spadały obumarłe gwiazdy
widziałeś w nich przyszłość

odbijała się od stłuczonego lustra ziemi
a ty mówiłeś że nie wierzysz w przesądy

w naszych stronach wciąż panuje ład 
ulice nadal roją się od kroków 
i schodzonych butów

Tak, następnych utworów na stronie nie czytam żeby nie popsuć sobie niedzielnej przyjemności.

Pozdrawiam     Krzysiek

Witam -  jest superowo -  bardzo udany wiersz  - a zakończenie

palce lizać.

                                                                                                                  Miłego  życzę.

Szkoda, że można dawać tylko jedno serduszko...

Myślę, że więcej nie muszę nic pisać. Zresztą, trudno by mi było, po prostu zatkało mnie.

Kłaniam się nisko i serdecznie pozdrawiam :)

Bardzo mi miło Krzysztofie i dziękuję za przychylny komentarz. Pozdrawiam.

Waldku Tobie też dziękuję za przeczytanie wiersza. Miło, że zajrzałeś. 

Sylwku, miło mi że się podobało. W zupełności wystarczy jedno serducho;) Dziękuję.

Za resztę serduszek robią Wasze szczere i uczciwe komentarze i to cenię najbardziej. Pozdrawiam. 

Jak zawsze jest co u Tetu przeczytać :-) świetny!

W takim razie bardzo się cieszę Gosławo. Dziękuję. Zadowolony czytelnik to ogromna radość dla autora. Serdeczności.

Bardzo udany wiersz

pozdrawiam

Nie ma co, panuje ład ;-)

Pozdrawiam!

Dziękuję za wgląd i opinię, również pozdrawiam.

Bo ład jest obowiązkowy;) Dzięki.