,,Bursztyn''

Szklane słońce zetknięte  z bryzą głębin mórz i oceanów.

Pochowane w nim dusze tych których pochłonęła fala rozpaczy i smutku. 

Miłość stopiona w bryłkę ugrzęźniętą  na mieliźnie wód zaklętych.

Zakopane uczucia w piasku po burzy goryczy i rozpaczy.

Odcień złota co chciwość wyzwala spod rąk świadomości.

Czas zamknięty w zwojach niewiedzy.

Lecz wystarczy chwila by ujrzeć życie utkwione w bursztynach.

Ciężko się czyta taką czciąkę

Cudzysłów przy tytule, jak dla mnie - niepotrzebny.

Zapis mało wierszopodobny, też - jak dla mnie.

Trochę też za dużo tego wyliczania, przydałoby się upłynnić narrację.

Jeszcze pewnie przyjdzie tu ktoś i napisze, że mu przeszkadzają metafory dopełniaczowe.

Ale jedno mi się w tym utworze podoba - obrazowość, mistycyzm i liryczność.

Masz bujną wyobraźnię i literacką wrażliwość, Droga Autorko.

Ale Twój tekst powinien się jeszcze trochę w szufladzie wyleżeć, moim zdaniem, oczywiście :)

Pozdrawiam :))