bojownik

trudno się dziwić rybie że popełnia samobójstwo 

jeśli codziennie widzi ten sam kolor tynku 

jej akwarium jak okno na nieruchomy świat uśpionego osiedla 

gdzie wesoły okrzyk dziecka to puste bulgotanie

jak się tu dziwić tej rybie kiedy jej dom stoi pusty

jedynie bąbelki tlenu lekko unoszą się na powierzchni

i zachęcają ją do wzięcia oddechu poza wodą

więc pływa tak w kółko zagląda pod kamienie

a tam nic tylko góra żwiru 

i cisza tak porażająca że ciężko ją opisać

spogląda w górę na powierzchnię co iskrzy się na słońcu 

i skacze w nowe życie 

trudno się dziwić tej rybie że popełniła samobójstwo 

jeśli za szybą taki piękny świat 

Zazwyczaj nie przepadam za nierównością wersów ale HEJ, ten wiersz jest super :). Daje do myślenia i to grubo. 

Ten wers jedynie troszeczkę bym przerobiła. Pozbyłabym się "jej" na początku i nie wiem czy bardzo są potrzebne te dwa przymiotniki. Zrobiłabym to tak:

No i w pierwszej zwrotce drugiego wersu pozbyłabym się "tej". Czytelnik bystry człowiek, domyśli się że ciągle piszesz o rybie ze skłonnościami suicydalnymi :). I konsekwentnie, uważam że "lekko" jest zbędne w tej zwrotce :).

Pozdrawiam i - to naprawdę dobry wiersz!