Ta cisza

W lubianym przeze mnie,

nonszalanckim a zarazem niebywale konkretnym stylu :)

Podobasie :)

Pozdrowienia najszczersze,

D.

Pięknie się to wszystko ze sobą łączy. Słowa płyną jedno po drugim przy zachowaniu sensu i tematu dla nich wspólnego.

No i ten zabieg z pozornym kontrastem słów, to wyszło genialnie :-)

Bardzo dobry utwór.

Pozdrawiam!

i koniec staje się początkiem  :)

Cisza  wiele zamyka,

lub cisza przed burzą

i coś się znowu zaczyna.

PozdrawiaM.

Tak... cisza jako wieczne tło, czy krzyczymy, czy po ludzku milczymy (po ludzku, bo człowiek nie jest doskonale cichy - zawsze mu tam pika serduszko, szumi krew albo bulgotają jelita ;)); początki i końce przeżywa...

pozdrowienia!

Witam -  też lubię cisze ale czystą...dobry wiersz.

                                                                                               Udanego dnia ci życzę.

Cieszę sie, Deonix, że wiersz Ci się spodobał i dziekuję za ciekawe i cenne dla mnie spojrzenie na jego styl :) Pozdrawiam serdecznie

I bardzo piękny opis Twojego odbioru! Ciesze się i dziękuję :)

Dokładnie! Wydobyłaś i w wielkim skrócie ujęłaś "cel" tego wiersza :) Dziekuję CI za czytanie i pozdrawiam.

Tak, "jedne drzwi muszą się zamknąć", by drugie mogły sie otworzyć"... i nieraz potrzebna jest do tego burza. Dziekuję Ci za czytanie i refleksję, Marlett :) Pozdrawiam.

"Cisza jako wieczne tło"... To bardzo ciekawe i głębokie spojrzenie na nią! Ciesze się, że mój wiersz Cie do niego zainspirował :) Pozdrawiam

"Czysta" cisza..., to chyba taka, której również mysli nie zakłócają, są pełne pokoju i miłości..?  Bardzo ciekawa uwaga i też uzupełnienie wypowiedzi mojego wiersza. Dziekuję, Waldemarze i pozdrawiam :)

@WarszawiAnka @Wieslaw_J._Korzeniowski - dziękuję Wam za czytanie i serduszka :) :)

Witaj Duszko. Przedstawiłaś inny świat bez dźwięków, tak pewnie wygląda świat ludzi niesłyszących. Dość trudny wiersz, wg mnie, oczywiście. 

Koniec - przypomina mi świat zwierząt, samice rodzą w milczeniu, by ich wrogowie nie zaatakowali nowo narodzonych dzieci. J. 

Ciekawe i zaskakujące dla mnie skojarzenie, Justyno! Ostatnie wersy w moim zamierzeniu mają wyjaśnić, o jakiej ciszy piszę - o takiej, która zapada, gdy  coś w życiu się nieodwołanie kończy. Taka ciszę właśnie teraz przeżywam. Ona zatrzymała moje kroki w pewną stronę i nawet krzykiem nie potrafię sie od niej uwolnić. Dziękuję, że zajrzałaś i pozdrawiam :)

Mnie się to skojarzyło z ciszą, kiedy coś się kończy, ale równocześnie i zaczyna, Duszko. Krąg życia. 

Twój wiersz daje do myślenia. Jest cenny. 

Życzę Ci wszystkiego dobrego, oby ta cisza, która Cię otacza w tej chwili odeszła i pamiętaj, zresztą sama wiesz o tym dobrze - krzyk może uwolnić energię, ale też może zniszczyć. J. 

@Gaźnik miło mi, że zajrzałeś i dziękuję za serduszko :)

Zawsze do Ciebie zaglądam gdy mam czas, bo wiem, że warto :) To ja dziękuję za ładny wiersz :)

Słowo po słowie połykanym przez nią tekst wyśmienity.

Czapkuję!