BARWINEK BIAŁY

Słyszałem historię

o barwinku białym,

który kupił fioletowe bzy

ku czci ich życia minionego. 

Razem kiedyś wzrastały

w miłości i cierpieniu,

a ich łodygi targane

były strzałem oddanym

przez złodziei książek. 

Wybił się ponad

morza pełne ciemności

i przyćmił ból magiczną płachtą wspomnień. Wręczył kwiaty 

marmurowej dłoni, a

zalane łzami zgasły znicze. 

Uklęknął, wiatr

magiczny zachwiał jego
sercem i pył tęsknoty

spadł z czuwającej gwiazdy. 

Bzy cały czas żyją,

gdyż barwinek

przytulił je swymi

płatkami nadziei i

wybiegł na łąkę fiołków,

kwiatów tęsknoty. 

Kocham, tak mówiły obydwa,

a teraz jedno z nich kwitnie

na blasku chmurze,

która i jego powoli już wzywa,

lecz pozostało mu ważne zadanie, 

przekazać tą opowieść pewnej młodej damie. 
D. S. M. 

Jest nieźle, ale sugeruję zmniejszyć ilość słów, upakować sens i popracować nad semantyką epitetów. Przesiądź się z flamastrów na farby i będzie dobrze. Jeśli o mnie chodzi, widzę potencjał. Pozdrawiam.

No i kwestie stricte warsztatowe. Ale na strukturach wierszy się nie znam, więc niech mądrzejsi pokierują :)