Odrobina dotyku

Odrobina dotyku

przychodzę prawie bezszelestnie

nie pozostawiam na niebie śladów

nie chcę spłoszyć twojego słońca

przebudziłabym się chętnie w twoim śnie

ale pragnę zakazanego owocu

wraz z krwią płyną łzy

czy trwa już cisza nocna

pomóż mi podnieść głaz głowy

przepraszam nazbierało się myśli

gdyby zacząć szukać pytań dla odpowiedzi

brakuje mi snu powieki runęły w przepaść

zanim się narodzimy

musimy przeprosić Boga za kłopot

tak chciałabym zobaczyć duszę

w twoich zielonych oczach

lecz ptak mojego snu nie ma ziemi

z której mógłby wzlecieć

serce obraca się w przeciwnym kierunku

zegar skarży się nie nadąża za czasem

zielono mi w głowie to od przesytu wspomnień

w pudełku po zapałkach trzymam los

teraz mogę go pilnować

nie mogę oddychać

od nadmiaru powietrza

milczenie to niedopowiedziana obietnica

pragnę twojego bólu

ty nie chcesz się dzielić

zanim życie zacznie biec wstecz

podaruj mi odrobinę dotyku

Podoba mi się cały wiersz, te trzy wersy szczególnie, pozdrawiam Kasiu.  :)

Świetnie jak zawsze :)

Wiele niesamowitych sformułowań np. głaz głowy, powieki runęły w przepaść, zegar skarży się nie nadąża za czasem, w pudełku po zapałkach trzymam los...

Masz swój niepodrabiany styl :) 

Pozdrowienia

Witak Kasiu - miło przeczytać tak mocno ciekawy wiersz.

Czytałem powoli by nic nie zgubić  -  faktycznie 

dobry poukładany wiersz- gratuluje.

                                                                                                    Udanego dzionka życzę.

Dziękuję Wam wszystkim za komentarze. Miło mi, że mój tekst się Wam podoba. Pozdrawiam i życzę przyjemnego weekendu.