Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Sny, które tak kochałam


Koziorowska

Rekomendowane odpowiedzi

Sny, które tak kochałam

 

 

Twoje przerośnięte, zmięte wargi

muskają czule czerń moich włosów.

Pieszczota jest wzniosła i wielce uroczysta.

Żylaste mięso słońca gnije,

nie mogę dłużej patrzeć.

Jeszcze księżyc, przyrodni brat słońca,

ale to zwykły złodziej.

Sny, które tak kochałam, marzną pomału,

jeden za drugim, kłócąc się o miejsce w kolejce.

Niebo – czyste jak oczy śmierci – sprawdza,

czy właściwie wykonuję znak krzyża;

wskazuje, kiedy popełniam błąd.

Modlitwa, klejąca się do podniebienia,

odzywa się echem po pustkowiu serca.

Dzisiaj miłość jest tak rozległa,

że myli się z krwią, co łzami wypływa z duszy.

Pielęgnuję grzechy, zwłaszcza śmiertelne,

żeby mieć o czym porozmawiać z księdzem.

Sól, pozostałość ostatniej nocy,

zlizuję z namaszczeniem z twych nieszczelnych powiek.

Wciąż czujesz posmak prawdy;

jest piękna niczym wzgardzona obietnica.

Lubię ciszę jałowego oddechu;

drogowskaz ktoś skwapliwie i dobrodusznie połamał.

Z namaszczeniem pielęgnuję swój lęk,

co płynie nitkami twoich żył.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Witaj Kasiu - bardzo mocny wiersz - jedyne co zmieniłbym (ale to Twój wiersz - sugestia tylko) to jedno

,,z namaszczeniem" zamieniłbym np. na słowo ,,pieczołowicie", ,,z atencją". A może to celowy zabieg. Pozdrawiam serdecznie,  :)

 

 

,,zlizuję z namaszczeniem z twych nieszczelnych powiek.

Wciąż czujesz posmak prawdy;

jest piękna niczym wzgardzona obietnica.

Lubię ciszę jałowego oddechu;

drogowskaz ktoś skwapliwie i dobrodusznie połamał.

Z namaszczeniem pielęgnuję swój lęk,

co płynie nitkami twoich żył.

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

To jest jak modlitwa, Kasiu. Słownictwo niesamowite, np. ten fr. wiersza:

 

Przypomina mi wiersz - no ma podobny wydźwięk, jak wiersz, który przytoczę, to jeden z moich ulubionych wierszy 

Padlina(wiersz klasyka)

Charles Baudelaire

 
Przypomnij sobie, cośmy widzieli, jedyna,
W ten letni tak piękny poranek:
U zakrętu leżała plugawa padlina
Na ścieżce żwirem zasianej.

Z nogami zadartymi lubieżnej kobiety,
Parując i siejąc trucizny,
Niedbała i cyniczna otwarła sekrety
Brzucha pełnego zgnilizny.

Słońce prażąc to ścierwo jarzyło się w górze,
Jakby rozłożyć pragnęło
I oddać wielokrotnie potężnej Naturze
Złączonej z nią niegdyś dzieło.

Błękit oglądał szkielet przepysznej budowy,
Co w kwiat rozkwitał jaskrawy,
Smród zgnilizny tak mocno uderzył do głowy
Żeś omal nie padła na trawy.

Brzęczała na tym zgniłym brzuchu much orkiestra
I z wnętrza larw czarne zastępy
Wypełzały ściekając z wolna jak ciecz gęsta
Na te rojące się strzępy.

Wszystko się zapadało, jarzyło, wzbijało,
Jak fala się wznosiło,
Rzekłbyś, wzdęte niepewnym odetchnieniem ciało
Samo się w sobie mnożyło.

Czerwie biegały za obcym im brzemieniem muzycznym
Jak wiatr i woda bieżąca
Lub ziarno, które wiejąc swym ruchem rytmicznym
W opałce obraca i wstrząsa.

Forma świata stawała się nierzeczywista
jak szkic, co przestał nęcić
Na płótnie zapomnianym i który artysta
Kończy już tylko z pamięci.

A za skałami niespokojnie i z ostrożna
pies śledził nas z błyskiem w oku
czatując na tę chwilę, kiedy będzie można
Wyszarpać ochłap z zewłoku.

A jednak upodobnisz się do tego błota,
Co tchem zaraźliwym zieje,
Gwiazdo mych oczu, słońce mego żywota,
Pasjo moja i mój aniele!

Tak! Taką będziesz kiedyś, o wdzięków królowo,
Po sakramentach ostatnich,
Gdy zejdziesz pod ziół żyznych urodę kwietniową,
By gnić wśród kości bratnich.

Wtedy czerwiowi, który cię beztrosko
Toczył w mogilnej ciemności,
powiedz, żem ja zachował formę i treść boską
mojej zatlałej miłości!

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Ten wiersz wciąga mnie w ciemność.., gęstą, lepką ciemność...i zdaję sobie pytanie, czy po to są słowa i do tego, takie wyszukane i zróżnicowane słowa, jak Twoje, czy słowa "chcą" budować takie obrazy... Wiersz jest dla mnie luźną mieszaniną takich ciemnych obrazów, która nie układa się w wypowiedź, w przekaz, nadający jej sens i może choć na końcu zapalający trochę światła. Brakuje mi tego.

Pozdrawiam.

Edytowane przez duszka (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


×
×
  • Dodaj nową pozycję...