Stepy

Patrzę, dale nieobeszłe,

Nigdy z duszą ni stopą,

Ni z okiem człowieczym

Niewidziane.

Stepy ludzką trwogą niewzruszone

Ujść nie mogą spod zdziwienia mego.

Tak wielkie, nieodgadłe, że i ptactwo,

Co leci nade mną, zdaje się ich kresów

Nie spostrzec.

Tak tedy zawołam kogoś,

Głos z powrotem wróci,

Zagubiony, jak pies, co ku panu swemu

Zwraca w złej przygodzie.

I szukam cię Boże, lecz wiatry

Mi wtórują, gubię się,

A duszę nicość jakby złem jakimś przeszywa.

Jakąś trwogą, co wyrosła na bez życia ziemi,

Że szukając cię, Panie, ja szukam człowieka,

Co by mi rękę podał i duszę wzbogacił,

I głosu mi dodał żywego.

Więcej moich utworów na:

Tym człowiekiem, którego podmiot liryczny szuka, i którego może tam znaleźć jest chyba on sam... I wtedy dojrzy i poczuje też Boga... Pięknie, sugestywnie oddana wewnętrzna i zewnętrzna sytuacja samotności, jej obrazowanie i nastrój, chociaż do pewnych "niedzisiejszych" sformułowań muszę się jeszcze przyzwyczaić. Pozdrawiam :)

Oj! Dlaczego w takim archaicznym stylu? Czuję się, jakbym się przeniósł o jakieś dwa stulecia wstecz. Są środki, jest treść, ale wszystko to ginie w tej archaicznej formie. Mówiąc szczerze, myślę że ma znikome szanse przebicia się. Obym się mylił.

Pozdrawiam :)

Przydałoby się poprawić orta.

Mnie też nie odpowiada ten archaiczny styl.